Loslaten is een levensles waar ieder mens mee te maken krijgt. Het is een grote kunst om los te laten, al dat wat jou afhoudt van voluit leven. Loslaten wordt tot een uiterste spanning opgevoerd als het gaat om het loslaten van een geliefde manier van leven of van een dierbare… En toch is dat het leven: loslaten om verder te kunnen omdat het aardse leven in ieder mens persoonlijk alleen tijdelijk vervulling kan krijgen. Het is aan de liefde om het tijdelijke met het eeuwige te verbinden (gelovigen vullen aan: en dat is Gods werk). Soms hoef je niet echt los te laten en mag je laten gebeuren. Dan speelt er een transformatie van bestaand naar nieuw, zoals de rups die een vlinder wordt. Een zomerserie van zes blogberichten waarom ik (in mijn hart) boer gebleven ben. Uit dankbaarheid voor een mentaliteit die ik niet los hoef te laten en overal toe kan passen. Vandaag het eerste deel.

Zomer 2012. Omdat collega’s fragmenten van mijn verhalen horen moedigen ze me aan om te gaan schrijven en dit op internet te plaatsen. Bijna 700 blogberichten verder sta ik nu in een zomerserie stil bij het wonderlijke proces dat zich in me heeft verdiept. In vele blogberichten heb ik geschreven over het boerenleven waarin ik ben gesocialiseerd. Boerenleven vermengd met geloofsleven. Ik kan het boerenleven niet loslaten en merk, hoe ouder ik word, dat dit ook niet hoeft. Het is een rijkdom om te kunnen voelen dat alle verworven kennis uitstekend gedijt op de vruchtbare en tijdloze bodem die ik van mijn ouders heb geërfd. De mentaliteit waarmee ik opgroeide is inmiddels vergeestelijkt, is een soort geloof geworden. En daardoor vervult met iets van eeuwigheidswaarde. Ik kan hier alleen maar dankbaar voor zijn. Geen eigen verdienste. Als ik sommige mensen niet was tegengekomen – en ik noem op deze plaats maar geen namen – dan was ik in eigen gedachtes blijven hangen.

Op het moment dat ik dit schrijf bereid ik me voor op een oogstdankviering in mijn oude leefomgeving en weet ik dat er steeds minder oogstdankvieringen worden georganiseerd. Geen animo? Geen betrokkenen die mee willen voorbereiden? Vanuit mijn gegroeide overtuiging kan ik dit niet geloven maar kan ik net zomin als ieder ander de realiteit ontkennen. Ik houd het maar op het aanvaarden van onze huidige wereld, waarin alles wat van waarde is voortduren door de snippermachine wordt gehaald… totdat ijverige mensen het geduld opbrengen om te puzzelen met de snippers die wonderwel bij elkaar schijnen te passen… en zo in verwondering ontdekken wat er in onze wereld allemaal te ontdekken valt.

(Foto: zeldzaam moment, in nette kleren met mijn vader op het erf)

Jack Steeghs