Eigenlijk weten we het wel. Als we onszelf de tijd gunnen. Om te luisteren naar ons hart, om te zien wat er in ons leven speelt, om te handelen naar het vermogen dat ons op enig moment gegeven is. Eigenlijk. Zo’n mooi woord uit de spreektaal waar ik opgroeide, het past prachtig bij psalm 64.
Wat begon met een droom is uiteindelijk niet alleen een driejarig project geworden maar zelfs een beweging.
Pastorale beroepskrachten zijn goed in het stellen van grote vragen en het geven van grote antwoorden, maar het ultieme pastorale doel – het meewerken aan de realisatie van ‘het Koninkrijk van God’ op aarde – roept op tot het afdalen in het leven van alledag.
Als je niet hongert en dorst naar het goede, naar het leven zoals dat bedoeld is, dan wordt het niks. Zo is het op school, in de carrières van mensen, in de privésfeer. En zo is het ook met geloven. Je moet het wel écht willen. Neutraal leven is geen leven. Neutraal geloven is geen geloven. Psalm 63.
In twee blogberichten ga ik in op een oudtestamentische lezing die via het reguliere lezingenrooster nooit aan bod komt: 1 Koningen 21, 1 – 16. Het drama van de wijngaard van Nabot. Een verhaal over een boer… Vorige keer schreef ik deze beschouwing. Dit keer een beschouwing die naadloos past bij de actuele stikstofdiscussie…
