Bijna 2 ½ jaar geleden overleed ons pap. Vorig jaar werd gaandeweg duidelijk dat ons mam niet meer naar huis kan komen en de jaren die voor haar liggen mag verblijven in een woon- zorgcentrum. ‘Dat zijn best veel veranderingen in korte tijd’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (14).
Lees verder
Bijna 2 ½ jaar geleden overleed ons pap. Vorig jaar werd gaandeweg duidelijk dat ons mam niet meer naar huis kan komen en de jaren die voor haar liggen mag verblijven in een woon- zorgcentrum. ‘Dat zijn best veel veranderingen in korte tijd’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (13).
Lees verder
De rijkdom van meerdere carrières is dat je in je leven door heel verschillende mensen wordt gevoed. In mijn geval geen vooropgezet plan, maar zo gegroeid. Het is onmogelijk om met iedereen een band te onderhouden. Met enkelen onderhoud ik een bijzondere band die vanop afstand in stand wordt gehouden…
Sommigen collega’s waarmee ik heb samengewerkt blijven me bij. Soms is er een tijdlang geen contact meer, totdat er ineens een aanleiding komt – waarbij de social media goede diensten bewijzen. Wat een zegen is dat toch, om te ervaren dat ‘een vonk’ voldoende is om ‘het vuur van weleer’ weer op te doen oplaaien. Echt, daar kan ik enorm van genieten. Dat na zoveel jaren van twee zijdes gevoeld wordt en ruimte gemaakt wordt, om het er weer eens over te hebben. Vanuit één van die contacten kwam onlangs een gesprek op gang, over de carrière die we met elkaar delen…
Druk
Ik zie tegenwoordig steeds scherper dat ons aller welbevinden op de werkvloer gemakkelijk tekort wordt gedaan. Doordat je jezelf niet de rust gunt die je nodig hebt (en daar dus niets over zegt, laat staan ernaar handelt) en door ongelukkige omstandigheden. Van beide oorzaken kun je zelfs levenslang slachtoffer worden. Uiteindelijk komt ‘overleven’ aan op voldoende zelfkennis en op het daarmee leren werken totdat je er alles hebt uitgehaald – nooit te vroeg stoppen, maar ook weer niet te laat. En natuurlijk heb je altijd lieve mensen in je omgeving nodig.
Ik heb meerdere keren zelf meegemaakt hoe omstandigheden op de werkvloer je kunnen vermalen tot stukjes ‘zelf’ – stukjes die afzonderlijk geen bestaansrecht hebben want pas aan elkaar gelegd, verworden tot een geheel mens met inhoud, doel en zin.
‘Af’ is het leven nooit, ‘mislukt’ evenmin. Dat geldt ook voor het werk waarin je gelukkig hoopt te worden, net als voor de gekoppelde financiële middelen om je leven mee te kunnen leven.
Inzichten
Vooral in mijn pastorale functies heb ik geleerd dat ‘het onaffe’ erom vraagt gezien te worden zoals het is, dat het onaffe niet meteen mooi wordt gemaakt, dat er stil gestaan wordt bij mislukking en tekort…
In mijn zakelijke functie heb ik geleerd dat alles een prijs heeft, dat ondernemers nodig zijn, dat concurrentie tot bepaalde hoogte goed is, dat je niet steeds alleen maar in oude bronnen kunt verblijven. Dat de traditie altijd weer bij de tijd gebracht mag worden.
Het blijft belangrijk om te streven naar verbetering en vooruitgang waarbij je je persoonlijk en met elkaar regelmatig afvraagt of je nog goed op koers zit…
Jack Steeghs
Ruim twee jaar geleden overleed ons pap. Vorig jaar werd gaandeweg duidelijk dat ons mam niet meer naar huis kan komen en de jaren die voor haar liggen mag verblijven in een woon- zorgcentrum. ‘Dat zijn best veel veranderingen in korte tijd’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (12).
Ik heb al vaker geschreven over communicatie op het boerenerf. In deze bijdrage hoe dat bij ons thuis ging en vooral: hoe het zo gekomen is…
Mijn ouders zijn opgegroeid in een vanzelfsprekend agrarische milieu. Als jongeren waren zij meer van het aanpakken en zich goed verhouden met wat hun ouders belangrijk vonden dan dat ze zich (over wat dan ook) kritisch uit zouden laten. Die ‘horige’ basis zorgde destijds evenwel voor basisvertrouwen in het agrarische gezinsbedrijf dat pap van zijn ouders over zou nemen, in 1962. Bedenk dat de landbouwlobby toen voor de kleinschalige gezinsbedrijven groots en machtig was, overzichtelijk en dichtbij ook, alom tegenwoordig en bestuurd vanuit gemeentehuis, café en kerk. Den Haag? Europa? Milieuproblemen? Héél ver weg…
Mijn ouders zijn niet opgegroeid met kritisch nadenken, met eigen meningsvorming. Nee, landbouw was hún manier van ‘overleven’ van de rampspoed van de oorlog – bijna het hele bedrijf werd in de herfst van ’44 kapotgeschoten. En ‘de restanten’ werden net na de oorlog provisorisch opgelapt met de schaarse middelen die toen voorhanden waren…
Mijn ouders zijn van ‘de stille generatie’ – geboren voor de oorlog, vaak in (te) grote gezinnen opgegroeid en leerden leven met beperkte middelen en mogelijkheden. Zeker op het arme Brabantse zand. Emancipatie kwam pas een generatie daarna goed op gang, of je moest uit een welgesteld gezin komen en gaan studeren. Dat laatste was bij mijn beide ouders niet aan de orde. Het werd niet alleen niet gestimuleerd, het werd zelfs verboden. Ons mam heeft het me vaker verteld, dat ze zó graag een opleiding in de zorg had willen volgen. Het mocht niet. En daarmee was de kous af. Gezag van bovenaf.
Als enig kind heb ik het voorgaande dagelijks geproefd, in het werk tijdens de maatschap met mijn vader, aan de etenstafel, soms via bezoek aan de keukentafel. Persoonlijke drama’s soms, maar altijd bovenop een basis van vertrouwen dat het goed komt, ook al spreekt jouw huidige realiteit zich anders uit…
Later, nadat ik stopte als varkenshouder, in mijn theologiestudie, heb ik gemerkt dat zo’n basis sterk kan zijn, áls je vanuit verwondering blijft kijken naar hoe het was, naar hoe het zo gekomen is…
Ik leer hier nu uit dat alles wat mensen meemaken betekenis in zich heeft en dus ook perspectief!
Maar je moet het wel zo kunnen zien en er iets mee doen. Anders blijven jouw schatten verborgen en wordt de wereld onthouden dat wat jou te doen staat in de kostbare levenstijd die je gegeven is.
Jack Steeghs
Twee jaar geleden overleed ons pap. Vorig jaar werd gaandeweg duidelijk dat ons mam niet meer naar huis kan komen en de jaren die voor haar liggen mag verblijven in een woon- zorgcentrum. ‘Dat zijn best veel veranderingen in korte tijd’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (11).
Lees verder
vroedman 