Eind 2019 schreef ik het laatst over ‘Hoe is het met… Nieuw Kerkzijn Platteland’.
Dit kleinschalige maar landelijke studietraject voor (kerkelijk) werkers op het platteland is daarna doorgegaan als informele intervisiegroep. De laatste bijeenkomst was gisteravond, digitaal.
Onderstaand de overweging die ik vorig weekend in twee gemeenschappen gehouden zou hebben… Ware het niet dat ik vlak voor het weekend in quarantaine moest vanwege de coronamaatregelen (gelukkig zelf niet ziek geworden)…
Soms herneem ik werken uit het verleden. Om mezelf scherp te houden. De huidige coronacrisis bijvoorbeeld heeft het afgelopen jaar vooral het accent gelegd op het alarmerende karakter – om ervoor te zorgen dat maatregelen worden opgevolgd. Veel minder nadruk lag er op het palet aan kansen om ‘onze economie’ te ontdoen van ‘weeffouten’ (alsof je daarmee geen mensen kunt motiveren). Het allerbelangrijkste in elke crisis lijkt mij de nadruk op kansen. En al helemaal op het platteland.
Het draait in de Schrift om het in alle vrijheid, met datgene dat God ieder van ons ingeeft, doen wat aan ons gevraagd wordt. God doen = goed doen, zonder aanzien des persoons. Er is veel zelfkennis nodig om een goed mens te zijn, oefening ook. En de blijvende – en blije – erkenning dat je mens bent. De overweging van vorig weekend.
