Eind 2019 schreef ik het laatst over ‘Hoe is het met… Nieuw Kerkzijn Platteland’.
Dit kleinschalige maar landelijke studietraject voor (kerkelijk) werkers op het platteland is daarna doorgegaan als informele intervisiegroep. De laatste bijeenkomst was gisteravond, digitaal.
Soms herneem ik werken uit het verleden. Om mezelf scherp te houden. De huidige coronacrisis bijvoorbeeld heeft het afgelopen jaar vooral het accent gelegd op het alarmerende karakter – om ervoor te zorgen dat maatregelen worden opgevolgd. Veel minder nadruk lag er op het palet aan kansen om ‘onze economie’ te ontdoen van ‘weeffouten’ (alsof je daarmee geen mensen kunt motiveren). Het allerbelangrijkste in elke crisis lijkt mij de nadruk op kansen. En al helemaal op het platteland.
Boeren die theologie gaan studeren. Ze zijn er. Het is een kleine groep met een specifieke interesse, waarvoor niet zomaar de aandacht is die ze verdient. Ik vermoed dat ik de meesten de afgelopen jaren wel heb gesproken. Een korte verkenning van wat deze gemêleerde groep beweegt…
Begin juli zou de oogstdankviering in het Rijk van Nijmegen gehouden worden. Een regio die altijd als een van de eersten de vruchten van weer een jaar menselijke economische arbeid op het land en in de stal voor God brengt – maar tussen voornemen en uitvoering zorgde het coronavirus ervoor dat ook dit evenement dit jaar niet kon doorgaan.
Voor deze gelegenheid kwam het organiserende team samen op het boerenerf van een van de leden en sprak ik onderstaande woorden uit…
Dit jaar geen oogstdankviering in mijn werkgebied. Zoals zoveel nu anders is geworden door de coronacrisis. Bij deze gelegenheid enkele inzichten die ik in mijn leven heb geoogst en boeren (en andere geïnteresseerden) graag mee wil geven…
