Tijdens de Vogelpest-crisis is er vanuit samenwerkende kerken een protocol gemaakt voor pastoraat bij agrarische rampen. Wat hebben we in huis bij mensenrampen? Kan kerk en geloof iets toevoegen aan deskundigheid in tijden dat het coronavirus wereldwijd slachtoffers maakt en een wereldwijde toekomst tot een onzekere bestemt? En wat is dan de aard van deze deskundigheid?
In mijn werk kom ik de slachtofferrol regelmatig tegen. Wat is het? Is er iets mis mee? Wat kunnen we er aan doen?
Het gebeurde vanzelf op een hete zomerdag in 1997: ik liep intuïtief door het bedrijf en maakte dia’s van het ‘levenswerk’ waarmee ik op dat moment bijna ging stoppen…
Ik mis het arbeidspastoraat als professionele werksoort. Vooral omdat juist deze werksoort op de grens van kerk en samenleving scherp was in het stem geven aan de mens in de organisatie. Een praktijkvoorbeeld over het leren omgaan met zelfdoding op het platteland.
God schept, creëert waarden, én geeft normen. Aan al wat is, aan mensen. Geen knellende of belemmerende regelgeving, wel neergelegd in taal die niet zomaar over de goede orde spreekt. Psalm 19.
