Elk vers in psalm 136 wordt bekroond met een mantra dat zowel plaats als tijd in het oog heeft.

Psalm 136… want zijn goedertierenheid is tot in eeuwigheid (NBG’51)… zijn liefde kent geen grenzen (WV’12)… eeuwig duurt zijn trouw (NBV)… Zijn liefde blijft altijd bestaan (BGT)…

Door meerdere vertalingen naast elkaar te zetten zie je pas goed dat ‘het mysterie God’ niet alleen onbeperkt in liefhebbend vermogen is maar ook tot aan het eind der tijden reikt. God valt niet te denken, God ontstijgt al onze vermogens tot waarnemen. Daarom past ontzag en dankbaarheid. Als ik onze tijd in me opneem zie ik dat de wijze waarop veel producten en diensten worden gepresenteerd doen alsof ze net zo grenzeloos zijn. Bijvoorbeeld. Ik herinner me dat afgelopen jaar een fietsenfabrikant failliet ging die ik me vooral herinner als eentje die voortdurend in de media-aandacht stond. Mooie fietsen, groot aanbod, goede service, scherpe prijzen. Als grenzeloosheid op een dergelijke manier tijdgebonden wordt is er gewoonweg sprake van misplaatste grenzeloosheid. En die stelt mensen teleur. Toch kunnen spullen mensen steun geven. Dan krijgt een enkele foto of schilderij of gebruiksproduct een symbolische rituele status die de eeuwen overstijgt en wel degelijk iets van grenzeloosheid verbeeldt. Omdat ze verwijst naar iemand waarmee het leven is gedeeld waardoor diegene die de spullen koestert af en toe voor even in het tijdelijke wordt opgetild… en misschien zo iets van de Eeuwige gewaar wordt…

(Bij de foto: de grens tussen heden en verleden in de Groote Peel)

Jack Steeghs