Aswoensdag is in de kerk de dag bij uitstek van inkeer en bezinning… stilstaan bij het leven, waarin wij allemaal het beste uit onszelf proberen te halen. Hoe haal je het beste uit jezelf naar boven? En wat heeft dat streven met geloven te maken? Onderstaande overweging van eergisteren…

We lazen uit het evangelie volgens Mattheus… waar het stukje Onze Vader uit is weggelaten. Daarom ga ik het juist dáár met u over hebben… Bidden is een serieuze bezigheid. Het gaat hier niet om een promotie van geloven, het gaat hier ook niet om een bepaalde God- of Jezus-verheerlijking… Het gaat hier – en bij uitstek op Aswoensdag – om wording. En dan vooral de vraag: wat is er nodig om méér mens te kunnen wórden? In gedachten hoor ik menigeen verzuchten: huh, wórding?… maar ik bén toch al mens. Ik doe mijn best als mens, als broer/zus, ouder/kind, vriend/vriendin, echtgenoot/echtgenote, als dorpsgenoot, als collega, als verenigingslid… Dat is toch genoeg? We gaan elkaar hier toch niet een of andere moraal aanpraten? We laten elkaar toch in de eigen waarde, een ieder zijn of haar ding doen? Onthoud maar… Geloven is bij uitstek een persoonlijke levenshouding… die we met enige regelmaat met anderen praktiseren, waarbij antwoorden op levensvragen in stilte en afzondering gezocht worden. Stiltes zijn nodig… omdat wij mensen vaak zó vol zitten met ons eigen ik… Zeker tegenwoordig… Er is bijna geen ontkomen aan… En wat doe je dan? Een plek creëren waar je tot jezelf kunt komen.

Ik betrek het even op mezelf. Als ik ’s morgens wakker word en mijn smartphone open… om te vernemen wat deze dag brengt… merk ik onmiddellijk dat ik wederom alle kanten word opgeslingerd… Er is vaak nauwelijks tijd, of een kans om zelf na te denken en stil te staan bij wat elk nieuwsbericht… of app… of mail… met me doet… en me af te vragen wat ik er zelf van vind… Daarom oefenen we in kerk en geloof met elkaar in stiltes en in gebed. En het gebed dat bij uitstek de samenhang van het leven voor ogen heeft… dat is het Onze Vader…

Onze Vader die in de hemel zijt… Dit betekent voor mij de erkenning, dat alles wat met elkaar de wereld maakt zoals wij die kennen, zich tot elkaar verhoudt als eenheid in verscheidenheid.

…Uw naam worde geheiligd, uw Rijk kome… Dat niet alles in het leven maakbaar is wordt in onze samenleving regelmatig weggepoetst, of het wordt een soort allerindividueelste beleving. Waar is er ruimte voor het Mysterie? 

…Uw wil geschiede, op aarde zoals in de hemel… Dat het gebeuren zal, dat is de norm. En tegelijkertijd een wens en levensopdracht! Leven op aarde is gebroken, mensen zijn feilbaar. Mensen sterven soms zinloos, dieren ook, er zijn onverklaarbare ziekten, democratie heeft zijn beperkingen… Vanuit dit besef wordt God aangeroepen. Vanuit alle gebrokenheid is er een hartstochtelijk verlangen naar eenheid.

…Geef ons heden ons dagelijks brood… Zó concreet is het Onze Vader in het actuele moment van gebed. Onderwerp is letterlijk hetgeen broodnodig is in het dagelijkse leven.

…En vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren… De dagelijkse werkelijkheid is niet voltooid. De wereld is nog niet zover dat er (tussen mensen) alleen maar eensgezindheid en veelkleurigheid is. Dat er verdeeldheid is is onze zonde, maar tevens het moment waarop we beseffen dat het anders had gemoeten. Wij mensen blijven fouten maken. Dit voedt ons bewustzijn, zodat we de volgende keer oprecht beterschap beloven en ons daaraan committeren.

…En breng ons niet in beproeving, maar verlos ons van het kwade… Verlangen om ‘op het rechte pad’ te blijven en niet te bezwijken onder verleidingen. Het blijft moeilijk om te kiezen voor die opties die jou als mens meer mens maken.

…Want van U is het koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid, in eeuwigheid…

In alle verscheidenheid een-worden is een stukje hemels Koninkrijk op aarde. Met God is het eeuwige heden aangebroken met mij en jou als mede-delers in Zijn schepping. Pas in ontmoeting beseffen wij wat het is om mens te zijn, en hoe wij verder moeten om het Rijk Gods hier op aarde te bewerkstelligen.

…Amen. Met ‘Amen’ spreek ik het vertrouwen uit in de God en waar God voor staat: voor de samenhang in het leven. Wanneer je Gods samenhang in het leven in je eigen leven toelaat… dan heeft dit consequenties. Zo nam Jezus van Nazareth zijn kruis op zich. God schiep de wereld door te spreken en Hij zag dat het heel goed was. God riep de wereld in het leven met de mens als kroon op de schepping. Daarom krijgen alle mensen dezelfde soort vragen: mens, waar ben je? Waar sta je? En wat kun jij voor de ander betekenen?

(Bron: Mattheus 6)

(Bij de foto: Strijd tussen carnaval en vasten – Pieter Bruegel 1559 – detail Vrouwe Vasten en haar gevolg. Visual hunt, f_snarfel)

Jack Steeghs