In dankbaarheid ‘zal ik de beker van bevrijding heffen’ want U bent bij mensen. U zet aan tot hernieuwd leven en bent mét ons. Omdat het de samenhang is die gelovigen aanzet tot een beter leven. Psalm 116. Het is vandaag de dag van de Mantelzorg.

(Psalm 116, 13 – 14) Ik zal de beker van bevrijding heffen, de naam aanroepen van de HEER en mijn geloften aan de HEER inlossen in het bijzijn van heel zijn volk.

In tijd uitgedrukt gaat geloof altijd over het heden in relatie tot toekomst. Een gelovige leeft vanuit de hoop op de geheven beker die bevrijdt – zoals de psalmist het in psalm 116 beschrijft. Menselijkerwijs vanuit het persoonlijke in relatie tot het gemeenschappelijke. Omdat geen mens helemaal alleen mens kan worden of blijven. Daarom ook bestaat mantelzorg. In de praktijk ontstaan vanuit de urgentie van de zorgverlangende ander. Deze urgentie ontstaat vanuit een soort innerlijk gedeelde gevoelskwestie van de een én de ander, meestal vanuit een bestaande band in familie, woonomgeving, werk… Als déze herkenning stroomt is mantelzorg een zegen voor het leven, een groeiende band waarbij de rollen van geven en ontvangen worden uitgewisseld: vaak ontdekt de mantelzorger dat geven ook ontvangen is en dat kracht en kwetsbaarheid bij elkaar horen, dat leven verre van maakbaar is en vooral een zorgrelatie uitdrukt. Omdat de mantelzorger geen echte keuze heeft en zichzelf kan verliezen is het een roeping van binnenuit – en dus geen ‘extra zorgmedewerker’ die overheid of zorginstelling ‘aan’ of ‘uit’ kan zetten. Mantelzorg is prachtig en kwetsbaar tegelijkertijd. Mantelzorg vraagt overleg, inlevingsvermogen van omstanders en medemensen in omgevende kringen, om de mantelzorgband gezond te kunnen laten voortduren. Laten we daarom de mantelzorger niet vergeten en het glas heffen op een blijvend bevrijdende werkzaamheid. Op het leven!

(Foto: visual hunt, Roel Wijnants)

Jack Steeghs