Voor de jaarlijkse biddag voor gewas en arbeid (woensdag 13 maart jl.) maakte ik onderstaand gebed, dat ook nu nog prima gebeden kan worden…

Wij geloven… dat uiteindelijk het gezonde verstand het laatste woord heeft… en niet de chaos. Dat niet enig onrecht, politiek spel of oorlog de bedoeling van het leven laat zien. Alsof de wereld er kan zijn voor ons eigen gelijk en ons eigen gewin… Alles heeft zijn tijd en plaats… En wij kunnen niet zonder U, wij kunnen niet zonder ‘moedergrond’. Daarom leggen wij onze vragen in dankbaarheid voor U neer.

De wereld is geen arena of markthal, waarin een ieder de levensopdracht heeft gekregen om er zoveel mogelijk voor zichzelf uit te halen. Wij leven niet voor onszelf… We kunnen hooguit in onze gezonde en sterke jaren een heel eind de eigen boontjes doppen, maar daarvoor… en daarna… zijn we geheel afhankelijk van medemensen en van U. Wij zijn met heel ons wezen met ‘moedergrond’ verbonden. En daarom… leggen wij in gebed onze hoop bij U neer.

Vruchten groeien niet zomaar uit de grond of aan de boom. Mensen en dieren komen niet zomaar ter wereld – en zij hebben allemaal verzorging nodig. De aarde waarop we onze gewassen telen is geen onuitputtelijke economische factor. De bodem waarop we gaan… vraagt om draagkracht van mensen. De bodem waarop een ieder gaat vraagt om ieders gezonde verstand: om niet de eigen omgeving uit te putten en elkaar ruimte te geven. We vergeten te gemakkelijk dat we bestaan dankzij ‘moedergrond’…

Groei is leven maar spreekt nooit vanzelf. Een nieuw groeiseizoen is aanstaande en daarvoor vragen wij om Uw bijstand. Om ons in het bestaan te behouden. Om goed te leren kijken en luisteren naar wat nu nodig is voor meer besef van onze gezamenlijke ‘moedergrond’.

• Wij vragen U om mét ons te zijn in deze tijd, een tijd waarin we het als mensheid vaak niet goed weten, waarnaartoe…

• Wij vragen u om in ieder mens (die vrucht kan dragen) een zaadje te planten met een kern die vervult: dat genoeg genoeg is en goed goed… Dat grote gezamenlijke opgaven haalbaar worden… zoals een realistische land- en tuinbouw, een aarde die onze consumptielast dragen kan en de rol van een ieder – om de grote gezamenlijke vraagstukken in het leven ten goede te keren. Blijvend hoopvol, in kleine stapjes verder…

• Wij vragen U om bijstand… Dat we elkaar het licht in de ogen gunnen, vertrouwen durven schenken en kennis benutten die we gewoon aan elkaar kunnen vragen.

• Wij vragen U om bijstand bij de bijzondere opgaven voor boeren en tuinders… Dat zij zich meer gedragen voelen en hun vak meer naar eigen inzichten kunnen uitoefenen.

• Wij vragen U om bijstand bij ieder mens in het rijke Westen… Dat wij ons eetpatroon aanpassen aan wat de seizoenen hier vers van het land brengen. Dat we ons niet gek laten maken door een roep naar steeds meer en steeds beter…

En bidden we dan het gebed waarin het hele leven rekenschap geeft van een gezonde ordening van het leven: voor ons, de generaties die ons voorgingen, de generaties die na ons komen, inclusief onze ‘moedergrond’ waarop we op deze biddag met elkaar onze hoop uitspreken…

Onze Vader…

(Bron: Lied GVL 435, Liedboek 764 ‘Een zaaier ging uit om te zaaien’)

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs