Met psalm 122 in het oog en de actualiteit in mijn achterhoofd vraag ik me af of het ooit vrede kan worden?

Psalm 122, 8: Omwille van mijn familie en bekenden bid ik om vrede in uw midden.

Ik kom uit een plattelandsomgeving waar vrede lange tijd werd voorbestemd als een soort van onuitgesproken basisleefregel, waarvan het gewoon verstandig is om je daar persoonlijk aan te houden. Een soort van schikken naar de gulden middenweg in de omgevende leefgemeenschap: gezin, buurtschap, dorp, gemeente… In elk van deze sociale verbanden waren gezagsdragers die je te kennen gaven als die lieve vrede in gevaar dreigde te komen. Dat werkte goed zolang de mondelinge overeenstemming werd gezien als een gedeelde basis om op te leven. Een andere zienswijze of erger: een beginnende onenigheid kreeg zo nauwelijks kans. Totdat de samenleving langzamerhand groter werd, invloeden van buiten binnendrongen en vrede gecompliceerder blijkt dan ze aanvankelijk leek. Vrede spreekt namelijk nooit vanzelf en vraagt naast gezamenlijk overeengekomen afspraken om een zekere mate van zelfbeheersing. Omdat die ander altijd anders zal zijn. Om niet alles voor jezelf te willen hebben. Om niet te willen groeien om te groeien. Om niet te willen heersen om de macht. En daarom blijft vrede een werkwoord waar een ieder nooit genoeg mee bezig kan zijn.

Vrede begint bij de een die rijkt naar de ander, daar aan de overkant. Vrede is een bodem van verdraagzaamheid voor alle mensen van goede wil. Vrede is rust voelen bij alles wat jou meer leven doet. Vrede vraagt om regels voor hen die de vrede onrecht willen aandoen: op zijn tijd kunnen wij dat allemaal zijn! Vrede vraagt daarom om bewustzijn van wat waar is en goed om te doen. Vrede vraagt om de moed van aanklagen, van wat gebeurt maar niet toelaatbaar kan zijn. Vrede is altijd balanceren tussen uitersten met daarbij het perspectief van de gemeenschap voor ogen. Vrede, echte vrede, verdraagt heel veel en wordt gevierd met een welgemeende handdruk.

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs