Ik blijf in psalm 125 stilstaan bij ‘onwankelbaar’ en ‘voor altijd’. Enkele gedachten bij een ‘een leven na de dood’ – beeld…

Psalm 125, 1 Een bedevaartslied. Wie op de HEER vertrouwt, staat als de Sion, onwankelbaar vast als die berg; hij staat daar voor altijd.

Voor altijd en eeuwig, dat is niet zoveel meer… Ik hoor om me heen veel over het verleden, dat heeft afgedaan… Dat een nieuwe toekomst wacht, op het heengaan van het oude dat niet meer voldoet… Maar… ik zie om me heen ook een afrekencultuur, te weinig bezinning… Teveel dat niet meteen aanspreekt, nauwelijks kansen krijgt, voorbij gaat… en blijft opkomen! Leven dat echt is, staat als een berg, gelovig gefundeerd en weet van geen wijken… Onwankelbaar lijkt voor mij op een vorm van eeuwigheid die de tijden in zich op weet te nemen, zonder de eigen inhoud te verliezen. Het oude heeft geenszins afgedaan… er wacht een nieuwe toekomst voor al wie goed kijkt en luistert, in dialoog handelt overeenkomstig al dat niet te ontgaan is: er is toekomst voor al dat voor waar kan worden aangenomen.

(Foto: Hoch Joch Oostenrijk)

Jack Steeghs