Het is vandaag Allerheiligen, morgen Allerzielen. Beide vieringen horen bij elkaar. Al is het maar om het grote doorgaande verhaal een goede levensbodem te kunnen geven. Onderstaande overweging houd ik morgen niet in de kerk en is vrij te gebruiken voor wie inspiratie zoekt.

In 2001 verspreidde het bisdom Roermond een poster onder de Limburgse parochies en scholen met daarop de tekst: ‘mijn dood is niet de deadline van mijn leven’. Treffender kon het bisdom ‘het kruispunt in ons aller leven’ niet aangeven. Het kruispunt, met op de ene doorgaande weg: het leven dat we tot aan vandaag leiden… en op de andere doorgaande weg: het perspectief van leven dat het aan ons overgedragen geloof in zich heeft. Als het aardse levenseinde gebeurt… belanden we op de kruising van het persoonlijk geleefde leven en het aangereikte levensperspectief. Het sterven van een geliefde is in de menselijke betekenis zondermeer een einde, want met deze dierbare kunnen we bijvoorbeeld nooit meer knuffelen.

Maar we mogen er ook op vertrouwen dat het verhaal van God met mensen doorgaat – en daar maakt het persoonlijk geleefde leven van de gestorven geliefde helemaal deel van uit.

Uit een andere bron eenzelfde levenswijsheid

Een jaar of tien geleden ontmoette ik een zenmonnik. Hij heeft een coachingspraktijk voor iedereen die meer vruchtbaar om wil leren gaan met uurwerktijd. Hij heeft hierover een boek geschreven: ‘Ik heb de tijd – een handleiding in tijdsurfen’. Hij komt in zijn praktijk veel jonge mensen tegen die met burn-out kampen. Hij zou als het ware kunnen zeggen: ‘Waar we in onze tijd van leven en werken onmiddellijk mee op mogen houden… dat is het benoemen van een deadline. Hoor wat je zegt als je tegen collega’s spreekt van een deadline en daarmee bedoelt dat een bijdrage op een bepaalde datum binnen moet zijn. Je zegt letterlijk ‘dodenlijn’.

In het omgaan met het leven zet een dodenlijn je op een verkeerde weg. Want uiteindelijk gaat het in het leven niet om een harde grens, in het leven draait het om… het om kunnen gaan met grenzen. Het gaat in het leven om het kunnen leggen en onderhouden van relaties. Het vermogen van het leven hangt als het ware in een groot net vol betrokkenheid dat geheel bestaat uit relaties. Relaties zijn bepalend voor jouw besef van tijd, relaties bepalen dood of leven. Niet een getrokken streep’.

Morgen is het Allerzielen

Wanneer we onze geliefden herdenken zetten we onszelf als het ware in de lijn van de familiegeneratie waaruit we voortkomen. Het kruispunt waarover ik sprak bestaat dan uit de doorgaande weg in jouw familie… de kruisende doorgaande weg is die van het aan ons overgedragen geloof. Op het kruispunt van familie en geloof verbinden we beide perspectieven van leven. En het is de met elkaar gedeelde hoop die voedt. We weten dat het aardse leven op een andere wijze doorgaat… en we weten van het lonkende hemelse perspectief. Er is geen einde.. en er is zeker geen deadline of dodenlijn. Leven is liefde. En liefde bestaat uit relaties van betrokkenheid op elkaar. Als we regelmatig de tijd voor onszelf nemen weten we dat uiteindelijk geen mens kan leven voor bezit, persoonlijke prestaties of macht. Gelovige mensen wordt het levende besef aangereikt dat ze er in het leven uiteindelijk nooit alleen voorstaan. En dat het geleefde leven geen einde kent… maar doorgaat. Daar mogen wij allemaal op vertrouwen. Daarbij hoop ik dat wij – een ieder naar eigen kunnen – blijven omzien naar al wie moeite hebben met dat eindige aardse. Laten we niet te snel aan elkaar voorbijgaan. Tijd nemen is leven delen en elkaar recht doen in ons aardse bestaan.    

Jack Steeghs