Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen. Wat een zegen is het dan om in mijn serie psalmen getrakteerd te worden op een levensvervullende basishouding van geloof.

Psalm 131 Verstild ben ik en gerust. Een bedevaartslied, op naam van David. HEER, ik draag mijn hart niet hoog, mijn ogen steken niet van trots; ik ben niet uit op grootse daden die mijn krachten te boven gaan. Verstild ben ik en gerust: geborgen als een kind bij zijn moeder zo ben ik, als een kind. Israël, wacht in vertrouwen op de HEER van nu tot in eeuwigheid.

Als ik deze korte psalm lees denk ik onmiddellijk aan de tijd dat mijn vrouw onze kinderen aan de borst had. Alweer zo lang geleden maar wat ben ik dankbaar dat ik die twee-eenheid als ‘voor eeuwig’ in me opgenomen heb. Ik vond het altijd zo mooi om te zien hoe moeder en kind in elkaar opgaan. Die rust, het vertrouwen en soms het bij elkaar in slaap dommelen… Misschien wel hierom dat het me verdrietig maakt als ik de laatste jaren in diverse media verneem dat borstvoeding steeds minder vanzelf spreekt. Natuurlijk bepaalt borstvoeding je alledaagse leven en is flesvoeding wel zo gemakkelijk – en kan je partner het voeden desgewenst overnemen. Maar wat je met borstvoeding terug krijgt is zoveel meer dan altijd maar de beste voeding op precies de juiste temperatuur. Het is de levensstroom van binnenuit die rust brengt en vervulling geeft. Wat wil een mens nog meer?

(Foto: Borstvoeding – visual hunt, M.X)

Jack Steeghs