Het werken als pastoraal werker in teamverband is voor mij mooi en zinvol werk, dat tegelijkertijd ongelofelijk ingewikkeld is (geworden) – en dat bedoel ik niet de werkdruk, bepaalde regels, hiërarchie in de Rk of gewoon de omgang met ingewikkelde karakters. Ik vermoed dat wat ik in deze blog schrijf herkenbaar is in onze hele kerkprovincie en waarschijnlijk net zo daarbuiten.

Zeker op het platteland zijn gelovige mensen vaak bijzonder betrokken en bescheiden van aard. Mensen doen alles voor jou en voor de goede zaak, waar je met elkaar in verschillende rollen aan werken mag. Wat is die goede zaak? Het verder brengen van de plaatselijke geloofsgemeenschap. Met vertrouwde activiteiten (vaak en vooral aansprekende vieringen), regelmatig wisselende voorgangers en dat alles in een herkenbare en stabiele werkorganisatie met plaats voor iedereen. Zonder op deze plaats een hele theorie uit te willen pakken kom ik op deze blog vanuit de mentaliteit van de mensen die ik veel tegenkom. Een realiteit waar op de pastorale werkvloer lang niet altijd de tijd voor genomen kan worden. Kerk is op het platteland vooral vertrouwdheid ontvangen, voorleven en doorgeven. Maar over dat laatste komen we maar moeizaam in gesprek. Er is verlegenheid omtrent teruglopende leden- en bezoekersaantallen. Dat is niet zo vreemd als je bedenkt dat er bijzonder weinig geloofsinhoud wordt doorgegeven waar … en nu komt het… kerk en parochie zichzelf als organisatie inhoudelijk mee verder kunnen ontwikkelen. Ik hoor onze bisschop regelmatig ‘sprakeloos geloven’ zeggen, dat hoorde ik twintig jaar geleden ook al uit de mond van andere geestelijken. De sleutel tot toekomst ligt dus niet in zoveel mogelijk alles bij het oude laten, evenmin in het heel stevig neerzetten van hoe een Rk parochie officieel hoort te zijn (voor zover dat zou kunnen), ook niet in het zoveel mogelijk bij de mensen verblijven daar waar ze zijn en maar zien wat ervan komt… de sleutel ligt in het aangaan van het gesprek waar onze rijke geloofstraditie de levens van mensen anno-nu raakt – en omgekeerd. En vervolgens: je met elkaar afvragen wat dan nu hier nodig is om je met elkaar als gemeenschap verder te kunnen ontwikkelen. Een hele grote opgave in onze tijd waar veel wat naar kerk ruikt al gauw wordt weggezet als ‘niet van deze tijd’, mensen hun eigen mening gauw klaar hebben en het ontbreekt aan voldoende basiskennis om het er met elkaar over te kúnnen hebben.      

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs