Spreekt deze psalm zo vol lof over eendracht als een soort van verlangen, omdat het gemeenschappelijke vaak moeizaam verloopt? Hoe dan ook, psalm 133 is een genot voor ons allemaal. Wie wil er nou niet opgenomen zijn in een veerkleurige gemeenschap waarin een ieder zich helemaal thuis voelt…

Psalm 133.Een bedevaartslied, op naam van David. Wat is het toch goed, wat is het heerlijk, om als broeders en zusters eendrachtig samen te wonen. Als kostelijke olie is het op Aärons hoofd, die neerdruipt in de baard en van de baard op de kraag van zijn kleed. Als dauw is het, dauw van de Hermon, die neerdruipt op de Sionsberg. Ja, daar schenkt de HEER zijn zegen: leven voor altijd.

Op het eerste gezicht herinner ik me niet veel momenten die aanvoelen zoals deze oecumenisch geliefde tekst over gemeenschappelijkheid, eenwording en een-zijn. Deze tekst is gedoopt in een weldaad vol superlatieven. Want olie en dauw beloven de doorwerking van een lekkere geur en vitaliteit voor iedereen die meedoet. Vaak is de eensgezindheid in een groep niet zo volledig en zeker niet vanzelfsprekend. Maar als ik even langer nadenk komt er van alles bij me naar boven waarin ik zeker iets van deze psalm herken: dan denk ik aan concerten, wedstrijden, verenigingen, feesten (zoals carnaval), bedevaarten… Mensen kunnen niet zonder een beetje energetische olie vanuit het gemeenschappelijk gedragen goed. En dat geldt zeker ook voor kerken die met elkaar in de oecumene optrekken. Het is belangrijk om af en toe van dit soort kostelijke olie over je heen te laten komen. Je wordt er meer mens van en de gemeenschap vaart er wel bij.

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs