Een najaarsblog, met in mijn achterhoofd de politieke actualiteit, de kracht van kerk en geloof en vooral eigen levenservaring…

In alle lagen van de bevolking speelt een belangrijke levensopdracht: altijd en allereerst proberen te aanvaarden van wat er in het alledaagse allemaal misgaat. In ieders privéleven, op de werkvloer, in de bestuurskamer, op het politieke toneel. Niemand zit te wachten op een verkeersongeluk, op een slecht studieresultaat of een grote financiële aderlating. Toch heb ik gezien dat datzelfde aanvaarden vooral op grotere afstand van de leef- en werkvloer zelden als gegeven realiteit wordt omarmd. Altijd spelen er ‘grotere’ belangen die verdedigd moeten worden, doelen die gehaald moeten worden of gewoonweg angst voor verlies van aanzien. Het is invoelbaar om persoonlijk weg te willen duiken of fouten in een organisatie weg te willen moffelen, maar zo is het leven niet. Mislukking hoort er helemaal bij. Het leven is nooit alleen groei en bloei, nooit alleen voorspoed en succes. Neergang of zelfs sterven – opgaan in het geheel – is ook leven. De dood omarmen als ze komt is misschien wel leven als nooit tevoren. Denk aan al die losse bladeren die in de herfst van de bomen vallen en tezamen tot een grote voedende levenslaag van moeder aarde verworden. Opgaan in het geheel hoeft sowieso geen mislukking te zijn want het leven draait niet om jou, niet om jouw kring, niet om jouw organisatie. Het leven gaat door. Daar komt geen mens bij kijken. Waarom lees ik bij grote organisaties dan zelden als iets gewoonweg niet wil lukken, verkeerd wordt ingeschat of gewoonweg niet aangedurfd? De wereld zou er een flink stuk menselijkheid en dus leven – vertrouwen, vrede – mee winnen. Als ik een dergelijke gedachtegang in bepaalde kringen in zou brengen krijg ik ongetwijfeld niet de kans om mijn verhaal af te maken: ‘Dit is zelfmoord, naïef gedrag, dan gaat de concurrent met onze belangen ervandoor’. Dat laatste zou kunnen ja, maar als niemand moedige stappen zet blijft alles zoals het is en brengen we ons aller leven niet bij de tijd. En je hoeft niet alles meteen zomaar weg te geven. Er is zoveel takt en strategie voorhanden dat veel mogelijk is om redelijkerwijs om te kunnen gaan met fases die wij mensen al gauw als negatief bestempelen. Zomaar opgaan in het geheel lijkt me niet gauw verstandig, maar jezelf weldoordacht overgeven en doorgesproken met zij die dichtbij jou staan werpt bijna altijd een nieuw licht op jouw en onze mislukking. En meer perspectief op ons aller toekomst.

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs