In ontelbare interviews heb ik het gelezen: ‘Ik heb het mooiste beroep van de wereld’. Ik heb het over predikanten, pastoraal werkers, priesters, geestelijk verzorgers… Fijn om veel van zulke bevlogen mensen te kennen. Toch is er heel veel aan de hand in het theologische beroepenveld dat tot erkennen, doordenken en vooral tot handelen stemt. Er is een lerend netwerk nodig.

We leven nu in een tijd waarin duidelijk wordt dat de jongere generatie niet alleen anders met geloof omgaat dan de voorgaande; aan het meer individueel aangehangen en samengestelde geloof kleven grote gevolgen voor gevestigde geloofsinstituties. Ik merk het al in mijn eigen gezin.

Een teruglopend aantal betrokkenen leidt uiteindelijk tot een steeds minder openstaan voor een gezamenlijk aangehangen geloofsbelijdenis. Dit heeft grote maatschappelijke gevolgen, omdat de taal niet meer verstaan wordt.

Dat is beroerd voor instituties die bouwen vanuit de overlevering. Wat de reikwijdte van dit bericht betreft: dat is slecht nieuws voor de toekomst van de beroepsgroep, die op de dagelijkse werkvloer gehouden wordt aan de ongeschreven en geschreven regels van de aangehangen traditie in een concrete geloofsgemeenschap of dienst geestelijke verzorging. En daarnaast gevraagd wordt om de geloofsgemeenschap een nieuwe tijd binnen te loodsen. Hoe mooi en uitdagend ook… Als je deze meervoudige ‘baan’ serieus neemt lijkt de concretisering daarvan een bijna onmogelijke opgave.

Lerend netwerk
‘Wij’ van het netwerk voorbijdeonteigening omarmen de huidige (geseculariseerde) wereld. Ieder van ons kijkt met een hart vol geloof en verstand van zaken vanuit de eigen levensbeschouwelijke realiteit naar wat er nu nodig is. En gaat van daaruit de uitdaging aan.

Doe je mee?

Jack Steeghs