Als vroedman is zorgboerderij Blommendal dit jaar voor mij een belangrijke plaats om de accu op te laden (zie: Meedoen op de zorgboerderij: introductie). Met een gerichte aandacht ontstaan er vernieuwende perspectieven voor onze hele samenleving – voor wie het wil zien. Vandaag het vierde deel.

‘Willie Wortel’, een meer treffende naam kan ik hem niet geven. Deze vertrouwde deelnemer op zorgboerderij Blommendal is er een met scherpe geest en gouden handen. Hij lijkt bijna alles te kunnen maken. Deze middaglunch zit hij naast me bladerend door een boek van een postorderbedrijf met technisch gereedschap.

‘Kijk’, zegt hij om mijn aandacht op zijn interesseveld te richten, ‘deze zijn verboden.’
– ‘Waarom?’ vraag ik niets vermoedend, als ik de afbeelding van een groot uitgevallen zaklantaarn voor me zie.
‘Deze lantaarns zijn voor pech onderweg, ze zijn verboden, omdat je hiermee mensen kunt slaan.’
– ‘Dan kunnen ze wel meer verbieden.’
‘Ik weet het, toch zijn deze verboden. Het is belachelijk. Alsof je niet met een krik kunt slaan.’

Deze deelnemer is de techneut op het erf. Ik zie hem iedere keer met een of enkele jongeren in de werkplaats duiken. Als ik later langs deze open schuur loop zie ik iemand in alle rust maar ijverig en vol aandacht meten, schroeven, boren, timmeren, lassen, of wat dan ook… En daar waar mogelijk kunnen jongeren meehelpen.
In de winter maakte hij een of ander glijtoestel met leuningen voor achter de trekker. Daarmee ‘scheurde’ hij vervolgens over het erf – met jongelui aan de zwier. Je moet er maar op komen.
Wat hij vandaag maakt is me niet meteen duidelijk, ook niet aan het eind van de middag – als de kinderen langzaamaan worden opgehaald door een ouder of begeleider. Totdat de moeder van een jongen enthousiast roept: ‘dat is een leuke tunnel voor je trein’. Natuurlijk, dat ik dat niet heb gezien. Ik word er stil van.

Al vaker vraag ik me af waarom deze Willie Wortel hier rondloopt. Totdat ik hem inhaleerapparatuur tevoorschijn zie halen. Hij heeft astma en soms behoorlijk heftig.
‘Grote temperatuurschommelingen in korte tijd kan ik niet verdragen. Dan bieden meerdere pufjes met dit ding aangename verlichting. Ik kan niet zonder.’

En Blommendal kan niet zonder Willie.

Goede God,
Ik bid om fantasie en vindingrijkheid
in het mee zoeken naar juiste wegen
die deelnemers op Blommendal ten goede prikkelen
om te worden wat ze kunnen en te blijven wie ze zijn.

Ik bid om geduld en een lange adem
dat ik mijn beperkingen kennend
blijf geloven dat zij – en ook ik
misschien voetje voor voetje
misschien beetje voor beetje
zichzelf, anderen en ook U zullen vinden.
Amen.

(een bewerkt gedeelte uit een gebed van Alfred C. Bronswijk)

Jack Steeghs