Op het oogstfeest Pinksteren kreeg het Joodse volk de Tien geboden. De Tien geboden zijn de voor christengelovigen belangrijkste wetten geschreven op twee stenen tafelen. Voor het Vaticaan zijn de Tien geboden aanleiding geweest om de Tien geboden voor het milieu uit te brengen (zie: duurzame kerk). Voor mij alle aanleiding voor een agrarische tint. Vandaag deel 3.

3. Eén voor allen, allen voor één. Het is een gezamenlijke plicht het milieu te respecteren als een collectief bezit, bestemd voor de huidige en de toekomstige generaties.

Maar, de aarde niet uitputten, goed verzorgen en verantwoord overdragen naar volgende generaties als actueel gebod? Hoe pakken we dat aan? Een aspect uit deze verantwoordelijkheid aan de hand van het docudrama An Inconvenient Truth: Al Gore gebruikt ‘de kikker’ als metafoor…

Wie neemt de leiding in de benodigde verandering om ‘de aarde te redden’? Hoe komen bruikbare ideeën voor ieder mens van goede wil beschikbaar? Hoe kan een vliegwiel op gang komen? Hoe houden we de vinger aan de pols? Mag de economie zoals we die nu kennen er onder lijden? In hoeverre wel/niet en wat betekent dat dan voor jou en mij?
Zomaar enkele vragen die in me opkomen als van organisatorisch belang bij dit gebod. Bij elke vraag ligt een zekere organisatiedrang en (stroperige) politieke besluitvorming op de loer. Wat gaat hieraan vooraf?

Twee in elkaar grijpende stappen:

1. Educatie: aandacht voor de geest, de ziel in de mens, elk mens doet ertoe! Vanuit het perspectief van deze blog kies ik voor het christelijke perspectief, de mens als beelddrager van God, neergelegd in de Katholieke sociale traditie:

2. Learning by doing: heel veel kleinschalige initiatieven – proefpolders – van allerlei snit, met elkaar maken zij het verschil. Wat aanslaat en werkt is goed. In de landbouw is het aantal neventakken groeiende.
Soms worden die neventakken hoofdtak (zie: Meedoen op de zorgboerderij:
Introductie).

Mensen zoals jij en ik zijn niet zo veranderingsgezind. Als er een nieuwe beweging op gang moet komen wordt er vaak snel naar grote organisaties verwezen. Begrijpelijk maar niet terecht. Oude, vertrouwde organisaties kunnen onmogelijk voldoen aan de gevraagde schwung, met de nodige flexibiliteit en creativiteit naar meer milieubewustzijn. Daarvoor zijn ze niet ingericht en toegerust. Teveel trendvolger. Individuele mensen die samen een netwerkorganisatie vormen kunnen dat wel. Soms in een proefpolder. Een voor allen, allen voor een.

Wordt vervolgd.

Jack Steeghs