Als vroedman is zorgboerderij Blommendal dit jaar voor mij een belangrijke plaats om de accu op te laden (zie: Meedoen op de zorgboerderij: introductie). Mensen komen in een natuurlijke en veilige omgeving met nieuwe ontlokkers in aanraking. Dat biedt hen perspectieven waar ze het verdere leven wat aan hebben. Vandaag het zevende deel.

Op het erf aangekomen zie ik een nieuw houten gebouwtje, opgetrokken tegen het seniorenonderkomen. Ik bekijk het bouwsel van meerdere zijden. Zie een eenvoudig houten schuurtje met ramen en lichtdoorlatend golfplatendak. Ik kan niet bedenken wat het moet zijn. Blijkt het de remise voor rollators en scootmobielen, omdat die voertuigen het gangetje onderweg naar de gezelschapsruimte zo gemakkelijk blokkeren. Ja, natuurlijk.

Verderop ga ik samen met een technische tiener aan de slag. Via het koepad naar een volgende wei. We zullen het pad meerdere keren moeten nemen want onze gedeelde taak valt niet mee. De schroeven van een hekscharnier zijn weggeroest, waardoor het hek dat toegang biedt tot een wei verderop scheef hangt en niet goed sluit. Appeltje eitje, voor een niet onhandige ex-boer en een handige jongeman…
Dit ‘karweitje van een half uurtje’ vreet tijd. De houten biels waar het hek aan bevestigd is blijkt bijzonder taai en hard. Bij het voorboren breekt het eerste boortje rap af. De schroef erin draaien lukt, maar niet helemaal. Het gekozen type blijkt te weinig houvast in de kop te hebben zodat de grip van de schroefboormachine aflaat en gaat doordraaien. De schroef kan er niet (meer) in of uit. Afknippen dan maar.
Het humeur leidt er niet echt onder, de jongeman zit vol verhalen over robotica en computerbesturingssystemen. Ik geniet van de samenwerking. Met elkaar delen we een stukje levenspad. Na een tijdje gaat het motregenen. Dat kan er wel bij. Ik voel me net als Pat en Mat.

Het is druk op het erf vandaag. Dit boerenbedrijf leeft bij de gratie van mensen op zichzelf, voor en met elkaar, mensen die op zijn tijd aanwijzingen krijgen. De aandacht van boer en boerin moet verdeeld worden en ja, dan gaat het wel eens iets minder volgens schema. Wat is belangrijk? Aan het eind van de middag komt een deelneemster bij me:

Wat moet ik doen?
– Wat bedoel je?
Net zei de boer dat ik jou moet helpen met de afrastering, maar nu is hij weer weggelopen.
– Ooh, ja, even wachten dan. Ik sta hier wel met draad en nijptang in mijn hand maar weet nog niet waar draad aangespannen moet worden. We kunnen hem op gaan zoeken, of wachten.

Boerin licht later toe dat dit soort wachten soms onvermijdelijk is. Wat wel belangrijk is is de veiligheid voor mens en dier, dat er geen ongelukken kunnen gebeuren, dat er geen dieren de straat op kunnen…

Soms gaat er wel iets fout
en heb je een probleem,
maar dat lossen wij wel simpel op.

Jack Steeghs