Op de dag af twee jaar geleden raakte ik hevig onder invloed. Een sessie Paardencoaching bracht me onverwachts heel veel. Van de kaart en er meer dan ooit tevoren helemaal bij. Dat kan als je je als mens open stelt voor een ander paradigma – in dit geval een les vanuit de levenswijze van paarden.

Geen enkel idee wat ik kon verwachten. Op die bewuste woensdag 25 april 2012 stapte ik aan het eind van een teamdag de paardenbak in. De coach had me de opdracht gegeven om contact te maken met het paard Leon. ‘Is dat alles’ dacht ik, stapte rustig over de lijn en liep richting Leon… Maar die eenvoudige opdracht lukte niet (zomaar).

Leon stapte terug, bij elke toenadering opnieuw. Dat vond ik niet prettig. Confronterend. Vervolgens ging Leon draven, reageerde steeds heftiger. Dat vond ik beangstigend maar ik kon niet terug. Via de omgehangen microfoon hoorde ik af en toe een woord van de paardencoach. Mijn collega’s zag ik steeds waziger, ze werden steeds minder belangrijk of storend.

Binnen een minuut moest ik huilen en niet een klein beetje ook. Ik wist meteen precies wat dat was: niet verwerkte spanningen in mijn lijf. Ik stelde me open voor wat zich aandiende omdat de invloed van Leon als een noodzakelijke weldaad aanvoelde. Een pure relatie. Dit moest, nu. Na een minuut of tien was de sessie ten einde. Nu kon ik Leon wel een knuffel geven. De spanningen waren er af. Uit de ring voelde ik me in een heel andere wereld verzeild geraakt. De oude wereld was er nog – ik wist precies waar ik was, wat ik deed en wie er allemaal bij waren, maar ik wist tegelijkertijd dat ik met niemand kon delen wat ik zojuist had ervaren. Onder invloed maar uiterst positief. Inzicht en doorzicht in mijn leven. Het leek alsof ik overal dwars doorheen kon kijken. Feilloos echt van minder echt kon onderscheiden.
Ik moest een kwartiertje bekomen. Het etentje met de collega’s zat er voor mij niet in. Ik wilde naar huis, het liefst alleen zijn. Verwerken van heel veel indrukken. In de auto klonk Whutering Heights als nooit tevoren. Ongelofelijk.
Die eerste trance duurde meerdere dagen, maar ook daarna denk ik nog vaak terug aan Leon.

Ik ben geen ander mens geworden maar weet nu beter wat mijn kwaliteiten zijn en wat ik daarmee kan en wil in mijn verdere leven.

Jack Steeghs