Psalm 24 vers 1 is genoeg. A place to call my own.

Psalm 24, 1 – 10
(1) Aan de Heer behoort de aarde en al wat zij omvat,
het vaste land en zijn bewoners:

Meer dan het eerste vers is niet nodig, om de focus van het theologische beroepenveld scherp te stellen.
Want, de aarde is geen bezit van mensen. Bezit krijgt in de kerk sowieso een heel andere betekenis dan in de burgermaatschappij. In die zin corrigeert de kerk de huidige maatschappelijke neiging naar zelfhulpmechanismen. Mensen kunnen zichzelf niet aanvuren of redden. Zelfhulp kan tot op zekere hoogte. Met elkaar komen we verder! En wie openstaat voor ‘de bron van mensoverstijgende kennis’ krijgt er rust bij.

Wij hoeven de aarde niet te bezitten, maar mogen haar beheren en doorgeven als een plek waar het goed toeven is.

And I’ve nearly found a place to call my own
Waking gently feel her presence near
Devil shattered, warmth is everywhere
I am only a child of hers, my guardian goddess
Now, I’m reaching my journey’s end inside her womb
And I think I’ve found a place to call my own

(Foto: ‘moeder aarde’, Andreasparochie Heerlen)

Jack Steeghs