Afgelopen weekend ben ik gepresenteerd als teamlid pastor in de Sansalvatorgemeenschap.

Pastoraal werk is bijzonder werk, in meerdere opzichten. Niet meer of minder belangrijk dan ander werk, wel apart werk. Want waar vind je werk waarbij je rol niet alleen functioneel is ingebed (‘je doet waarvoor je wordt betaald’) maar ook ‘vooruithopend’ op wat komen gaat? Op beide polen stem je je handelen af. En dat voor jezelf, je collega’s, de gemeenschap die jou heeft aangesteld, maar ook voor omringende gemeenschappen in de plaats waar je actief bent en verder… Uiteindelijk slaat ‘vooruithopend’ op de hele wereld. Gelovig of niet.

Onderstaand de overweging die ik afgelopen weekend in Den Bosch heb gehouden op basis van Psalm 1 en Lucas 14, 25 – 35:

De beelden uit psalm 1 gaan een leven lang mee. Een boom die wortelt aan stromend water is niet gevrijwaard van ziekte en tegenspoed. Maar deze boom kan wel een stootje verdragen…

Misschien denkt u bij het Bijbelse ‘geworteld aan stromend water’ terug aan uw vakantie: een kabbelend beekje in Frankrijk. Dat romantische beeld wordt hier niet bedoeld. ‘Stromend water’ staat hier voor ‘onszelf als gemeenschap’. Stromend water staat hier voor wat mensen, zoals u en ik, voor elkaar betekenen.

‘Onszelf als gemeenschap’ betekent voor mij:
Het er niet alleen voor staan.
Het niet alleen maar op jezelf gericht zijn.
Het met elkaar, vanuit de verscheidenheid die we als geloofsgemeenschap in huis hebben, gezamenlijk optrekken.

Waar naartoe?

Onszelf als gemeenschap vertrekt vanuit een visioen dat zo aantrekkelijk en uitnodigend is om de weg die leven is niet alleen te gaan, maar samen. U noemt het in uw visiedocument treffend: elk blad ademt de boom tot leven.

Geworteld in de Bijbelse traditie.
Gedragen door vriendschap.
Verbonden in liefde.
Het leven vierend.

De lezing uit Lucas lees ik als een oproep om keuzes te maken. Tot twee keer toe stond er in mijn carrière toekomst op het spel. Tegen mijn zin in brak ik met het verleden.

Na een jarenlange carrière als boer ging ik opnieuw studeren. Omdat het coöperatieve gedachtegoed in de landbouw voor mij teveel over zaken en organisatieperikelen ging, en te weinig over de mensen die elke dag de schouders onder hun levenswerk zetten. Ik kon daar niet mee leven. Ik wilde meer weten en rolde via de bevrijdingstheologie en het arbeidspastoraat van de ene in de andere verbazing.

Mijn tweede breuk komt na ruim twaalf jaar werken in meerdere rollen in het aartsbisdom Utrecht. De parallel met mijn eerste carrière is opvallend: structuren en regels horen naar mijn aanvoelen mensen te ondersteunen, niet de les te leren.

Godsdienst is toch allereerst mensendienst?

Maar godsdienst is niet alleen mensendienst. Ook deze Sansalvatorgemeenschap kan niet alleen maar vanuit zichzelf gemeenschap blijven. Zoals geen mens alleen kan leven kan ook geen gemeenschap op zichzelf vruchtbaar blijven. We hebben elkaar als wereldwijde geloofsgemeenschap hard nodig.
Binnenkort wordt het eerste lustrum van de Sansalvator gevierd. Kunnen we met elkaar leren van het verleden en zelfbewust groeien vanuit het visioen dat ons is aangereikt?

Ik ben er nu al trots op dat ik mijn steentje mag bijdragen aan de spannende toekomst die voor ons ligt. Amen.

Jack Steeghs