De onrust die in ons leven sluipt en wat eraan te doen is…

Anderhalve week geleden veroverde Donald Trump, na een ongekend onrustige campagne, ten koste van Hillary Clinton de volgens sommigen ‘machtigste positie’ op aarde: de positie van president van de Verenigde Staten van Amerika.
Ik moest onmiddellijk denken aan een van de supervisoren die ik in mijn studietijd heb gehad. Hij onderstreepte in zijn eerste practicum dat je vanuit een situatie van onrust nooit een goed gesprek kunt voeren. Onrust vraagt om rust, niet om actie. Ik moest ook onmiddellijk denken aan de dialoogtafel die ik de avond voor de presidentsverkiezingen leidde. Een van de deelnemers bespeurde de afgelopen twintig jaar een toenemende maatschappelijke onrust. Deze man – een ervaren professional in het sociale domein – wist oprecht niet wat hij van de toekomst moest vinden.

Voor mij zijn deze indrukken aanleiding om de volgende orde aan te brengen:

Als er onrust is
kun je niet met elkaar in gesprek,
is er geen basis om elkaar te ontmoeten.

Als er onrust is
luisteren mensen niet echt naar elkaar, is er geen begin en geen eind.
Er is slechts chaos.

Als er onrust is
overschreeuwt de onrust de stilte die wenkt,
de stilte die niet boven het schreeuwen uit kan komen.

Als er onrust is
raken mensen verward.
De draad is kwijt, het vertrouwen vervlogen.

Als er onrust is
is er geen redelijke bestaansvoorwaarde.
Slechts een harde strijd om het eigen gelijk.

Hoe tegenstrijdig het ook lijkt:

Als er onrust is
is er meer dood dan leven.
Want in de stilte en in de rust
komen mensen bij zichzelf,
kunnen we het ongedachte presteren.

In onrust sluiten we de ander uit,
doen we onze ogen dicht voor wat
we met elkaar mogelijk kunnen maken:

Vrede.

Jack Steeghs