Vorig weekend sprak ik onderstaande overweging uit in Bergharen.

Sommigen vinden Pinksteren maar een vaag feest, want een onzichtbare werkelijkheid. Wat moet je daarmee?
Neem dan Kerstmis, dat is tenminste duidelijk. De geboorte van een mensenkind in het meest donkere jaargetijde spreekt ons allemaal gemakkelijk tot de verbeelding.
Pasen wordt al lastiger. Jezus die tot het einde toe de weg gaat die zijn geestelijke Vader hem ingeeft, met een zekere en uiterst pijnlijke dood die daarop volgt? En dan zijn we er nog niet, want het meest ongeloofwaardige komt nog: na drie dagen staat diezelfde Jezus op uit de dood en wordt een onuitputtelijke bron van leven voor alle mensen in de eeuwen die volgen. Tot op de dag van vandaag. En dan volgen daarop Hemelvaart en vandaag Pinksteren. Het wordt steeds ongelofelijker en abstracter. Of niet dan?

Nee dus.

Pinksteren is het meest concrete Hoogfeest dat er is. Omdát dit feest alle ruimte geeft aan jou en mij, ruimte aan jou en mij om iets van betekenis te gaan dóén met het leven dat ons allemaal gegeven is.

Geloven in Jezus Christus en van daaruit in God is uiteindelijk geen zaak van diepe en intieme gevoelens. Dit geloven is ook niet een mooie viering hier, en het gaat ook niet om bepaalde verheven gedachten. En wat dit geloven zeker niet is: goede voornemens! Wat uiteindelijk telt is de vraag: wat gaan we dóén, broeders en zusters?

Het leven maken wij niet, wij vullen het in. Dat is een geloofsuitspraak. En in het ‘hoe’, daar zit de kneep. Heel anders dan vaak word beweerd is geloof geen knellend korset. Pinksteren is het feest van de ruimte, van de passie, van de vrij naar eigen inzichten in te vullen idealen. Daar zit geen onverstaanbaar woord bij. Ga mensen, ga de wereld in en maak het waar. Zoals Jezus het ons heeft voorgedaan.
Leef in het hier en nu en koester je dromen. En doe dat nooit alleen. Plannen maak je misschien zelf, maar vergeet niet om ze te delen met mensen die net als jij op weg zijn. Regelmatig met medemensen optrekken, maakt je meer mens. Regelmatig vieren ook. Het is niet voor niets dat aansprekende vierplekken zoals de Bergharense Kapelberg in het zomerseizoen een grote aantrekkingskracht uitoefenen.

En de jongere generaties dan, de generatie die hier in een minder groot aantal aanwezig is?

De jongeren zijn met dezelfde thema’s bezig die hier wekelijks aan bod komen. Daar zit het niet. Lastig is onze overvolle tijd. En dat doen we zélf. Niet alleen jongeren, ook de generatie van ouders laat zich gemakkelijk verleiden tot onvrijheid. Denk aan de enorme dagelijkse wolk vol mediaprikkels die de wereld overvol laten aanvoelen, mediaprikkels die expliciet parasiteren op jouw zwakheid – jou het gevoel aanpraten dat je een sukkel bent als je dit of dat aanbod laat liggen: cursusaanbod met de belofte van zelfrealisatie, partijen die mensen willen laten geloven dat er gemakkelijke oplossingen zijn voor langzamerhand gegroeide maatschappelijke problemen…

Geloven vraagt naar een huis om in te wonen (een kerk, een gemeenschap) en geloven vraagt altijd een lange adem waarbij uiteindelijk het dóén het beoordelende criterium is.
Ik heb het al vaker gezegd en doe het nog maar eens: het ‘amen’ waarmee elke viering wordt besloten is niet bedoeld als signaal dat de koffie klaar is – dat mag natuurlijk wel.
Amen is allereerst een belofte van God en zijn oproep aan mensen, om nu eindelijk eens aan dat Koninkrijk te gaan beginnen, of er verdere stappen in te gaan zetten.

Gelukkig maar, dat er daarom een Heilige Geest is, die ons aanvuurt en alle ruimte geeft om waar te maken waarvoor wij ieder afzonderlijk en gezamenlijk willen leven. Amen.

(Bron: Handelingen 2; Johannes 14)

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs