Als er aan God eigenschappen worden toegeschreven die wij mensen regelmatig wensen maar zelden volledig kunnen waarmaken, dan weet je dat gelovigen niet zomaar spreken over hulde aan God, halleluja voor zijn daden. Psalm 135.

Psalm 135, 13 – 14, HEER, uw naam blijft eeuwig, uw roem gaat van generatie op generatie.

De HEER neemt het op voor zijn volk, voor zijn dienaren is Hij vol medelijden.

Elkaar dragen in lief en leed is een hele opgave voor een gemeenschap waarin je elkaar kent. Maar zelfs als je elkaar bijzonder goed lijkt te kennen kun je door medemensen verrast worden – en zelfs door jezelf, want wie kent zichzelf door en door? Het vraagt veel om het voor de ander op te nemen vanuit het perspectief van de ander in relatie tot de gemeenschap en de wereld waarin we leven.

En dan die geloofsdimensie. Waarom zou je je (dan ook nog) overgeven aan een God die nooit iemand gezien heeft? Omdat er vele verhalen over Hij-die-er-ook-nog-is zijn doorverteld en naar samenlevingswaarde gewogen. Daaruit spreekt een dragende bodem die gemeenschapen sticht en de eeuwen overspant en ondersteunt. Daaruit spreekt een vorm van bekommernis die niet van mensen afkomstig kan zijn maar die wel als door en door humaan gezien kan worden. Omdat het aan ons allen overgedragen leven teveel bijzonderheden in zich heeft die door mensen niet zomaar te bedenken zijn… en wanneer er dan iets heel bijzonders gebeurt dat niet zomaar verklaard kan worden spreken we vaak over: de geest hebben, enthousiast, in vorm zijn, in the flow… We herkennen het uit de wereld van kunst en sport… Het onverklaarbare goede kennen we ook vanuit het begin en einde van levens, wonderlijke carrièrewendingen, genezingsverhalen, het herstelvermogen van de aarde na een ramp…

Samenvattend: het met elkaar opnemen voor het leven is al gauw een geloofskwestie. Hoe anders kun je met elkaar leren van het verleden en tegelijkertijd de toekomst recht doen, talentgericht werken, kwetsbaar gemaakten een stem geven, geld en macht als secundair durven zien, zonder terug te hoeven vallen in de technocratische waan van de dag?

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs