Een van de bekendste gebeden in de christelijke traditie is het Onze Vader. Het wordt in elke liturgische viering gebeden of gezongen, het is een gebed waarin leven en geloven elkaar voeden als een soort ‘veeleenheid’. Met de plattelandsbril op de neus volgt nu het eerste deel uit een trilogie.

Onze Vader die in de hemel zijt…

De vader, een mannelijk beeld, maar niet zo eentje die alles onder de duim wil houden. Eerder een Verbinder. Dit betekent voor mij de erkenning dat alle aspecten van de werkelijkheid zich tot elkaar verhouden als eenheid in verscheidenheid. Zo versta ik ook boeren en boerinnen. Middenin het leven, middenin hun roeping van broodwinning en levensideaal staan zij voor hun zaak. De een meer als partner, hoeder of rentmeester, de ander meer als zakelijke heerser. Dat is hun vaste grond, daarop willen ze worden gesteund om te kunnen doorgaan. ‘En de boer… hij ploegde voort’.

Mensen, dieren, planten en al het geschapene verkeren in dezelfde concrete alledaagse werkelijkheid. Zij verhouden zich tot elkaar vanuit in Liefde gegeven bestaansmogelijkheden. Het een-zijn met al het geschapene verwijst naar eenzelfde oorsprong, dezelfde Vader. Samen een.
De hemel is een uiteindelijk begrip dat het menselijk verstand te boven gaat. Toch kent elk mens de ervaring van ‘een stukje hemel op aarde’. Menig fokzeugenhouder en rundveehouder ervaart elke geboorte van een big of kalf als zodanig. De mens als verlengstuk van Gods scheppingswerk. Elke keer weer als herboren. Geen romantiek, want bij elke verlossing waar aandacht bij komt kijken worden vuile handen gemaakt, om nog maar te zwijgen van de impact van nachtelijke uren…
Omdat het gebed wordt gebeden vanaf de aarde lijkt het Onze Vader een soort reiken met woorden, voorbij de beperktheid van het menselijk bestaan. Vanuit de hoop en het verlangen er niet alleen voor te staan reikt de mens vanaf de aarde naar de hemel. Vertrouwen, zo goed als zeker weten.

…Uw naam worde geheiligd, uw Rijk kome…

Dat niet alles in het leven verklaarbaar of oplosbaar is wordt in onze postmoderne samenleving regelmatig weggemasseerd, of het wordt een soort aller-individueelste beleving. Waar is er ruimte voor het Mysterie? Heeft een begrip zoals ‘ontzag voor…’ nog betekenis?
In en door praktisch boerenwerk blijken mensen gevoeligheid hiervoor te ontwikkelen. Dit is duidelijk naar voren gekomen uit het onderzoek van het Titus Brandsma Instituut in opdracht van de Katholieke Nederlandse Boeren- en TuindersBond (KNBTB) getiteld ‘Waarden van het land – zoektocht naar diepere drijfveren van agrariërs’ (2004). Zie voor meer informatie en diverse publicaties: http://www.waardenvanhetland.nl/.

…Uw wil geschiede, op aarde zoals in de hemel…

Dat het gebeuren zal, dat is de norm. En tegelijkertijd heilswens en levensopdracht! Leven op aarde is gebroken, mensen zijn feilbaar, schieten tekort. Mensen sterven soms zinloos, dieren ook, er zijn onverklaarbare ziekten, democratie heeft zijn beperkingen…
Vanuit dit besef wordt God aangeroepen. Vanuit alle gebrokenheid is er een hartstochtelijk verlangen naar eenheid.

Wordt vervolgd.

Jack Steeghs