Een van de bekendste gebeden in de christelijke traditie is het Onze Vader. Het wordt in elke liturgische viering gebeden of gezongen, het is een gebed waarin leven en geloven elkaar voeden als een soort ‘veeleenheid’. Met de plattelandsbril op de neus volgt nu het tweede deel uit een trilogie (voor het eerste deel klik hier).

…Geef ons heden ons dagelijks brood…

Zó concreet is het Onze Vader in het actuele moment van gebed. Onderwerp van het verlangend uitreiken van aarde naar hemel is hetgeen broodnodig is in het dagelijkse leven.
Met het voeden van jouw eigen maag gaat het niet alleen over eten en drinken, ook de wereld achter het fysieke product brood, groente en vlees op je bord klinkt mee. De soms duizenden kilometers die voedsel (via allerlei grondstoffen) aflegt tot jouw bord, werkgelegenheid in de regio, het klimaatvraagstuk, de transportsector, noem maar op… Daarmee kom je in deze strofe uiteindelijk op fundamentele levensvragen zoals:
1. Wie ben ik?
2. Waarop ben ik betrokken?
3. Wat is de zin van mijn leven?
4. Hoe behoor ik te handelen?
5. Waar staan we met elkaar voor? – als verzamelde gemeenschap die tegelijkertijd bidt

Zin in bestaan. Bidden voor noodzakelijke voorwaarden die voor elk mens nodig zijn om te kunnen leven. Het is de werkelijkheid zelf die mensen zin aanbiedt. Het is aan jou en mij om je hiervoor te openen, je hieraan over te geven en je hiervoor in te zetten. Verantwoordelijkheid nemen. Geroepenen zijn in ieder geval allen die in zijn Naam gedoopt zijn.

…En vergeef ons onze schuld, zoals ook wij aan anderen hun schuld vergeven…

De dagelijkse werkelijkheid is niet voltooid, is niet wat ze hoort te zijn. De wereld is nog niet zover dat er (tussen mensen) alleen maar eenheid (eensgezindheid) en veelheid (veelkleurigheid) is – en dat verdeeldheid (gecorrumpeerde waarheid) daadwerkelijk uitgesloten wordt. Dat er verdeeldheid is is onze zonde, maar tevens het moment waarop we beseffen dat het anders had gemoeten. Wij mensen schieten tekort, blijven fouten maken. Dit voedt ons ethische bewustzijn, zodat we de volgende keer oprecht beterschap beloven en ons daaraan committeren. Is dit eindeloos?
Heil is er, maar vraagt inzet van elk mens: dat wij in onze gebrokenheid elkaar niet veroordelen (uitsluiten) maar vast blijven houden en – daar waar nodig – in liefde terecht wijzen.

…En leid ons niet in bekoring, maar verlos ons van het kwade…

Verlangen om ‘op het rechte pad’ te blijven en niet te bezwijken onder verleidingen. Het blijft moeilijk om te kiezen voor die opties die jou als mens (meer) heel maken.
Wat te denken van boeren die voor de keuze staan: uitbreiden en het bedrijf bij de tijd houden (meer schulden) of afstoten – maar hoe en aan wie? Lastig als de pensioengerechtigde leeftijd nadert, een opvolger ontbreekt, en het maar afwachten is hoe je er financieel uitspringt. Laat staan, wat jouw nieuwe leven gaat bieden. Wie is dan jouw steun en toeverlaat?

Door het alledaagse leven zijn wij verbonden met al wat is. Dat is gegeven. Verlossing komt vanuit het (intuïtieve) besef dat er Goddelijke krachten in het leven zijn die groter zijn dan wij. Leven komt uiteindelijk aan op geloofsvertrouwen.
Geen menselijke verdienste, maar een bewustzijn dat de werkelijkheid zoals deze zich aandient wordt gevoed door een grote genadevolle Kracht. Ik noem het ’God’.

Wordt vervolgd.

Jack steeghs