Een diaconaal werkbezoek op het platteland. In het kader van mijn werk voor de caritas in het aartsbisdom bezoek ik met een groep een rundveehouderij/pluimveehouderij en een varkenshouderij. Voor de plaatselijke organisatie tekent de werkgroep Kerk In Platteland Lemelerveld.

Gastvrijheid op het Sallandse platteland. Ontvangst op een platform boven in de ligboxenstal. In een half open kring nemen pastorale beroepskrachten, bestuurders en geïnteresseerden uit de regio op hooibalen plaats. Aan de koffie begint het gesprek als vanzelf. Op de achtergrond voortdurend een rammelend geluid van hekwerk, de veestapel is hoorbaar onder ons. Letterlijk.
De boer krijgt het woord, hij vertelt van de geschiedenis van dit bedrijf. Veel trots en steeds weer nieuwe uitdagingen. Wat gebleven is: elke twintig jaar een verdubbeling van de veestapel, maar ook het gezins- en familieverband. Vader slaat geen dag over. Hij blijft er jong bij. Moeder gevat: ‘Bij mij heeft hij zijn bed & breakfast’.
Wat nieuw is: het steeds meer meekijken van de samenleving over de schouders van de boer(in). ‘Dat is prima’, zegt de hoogopgeleide boer. ‘Om bestaansrecht te houden hoort meegaan met je tijd er helemaal bij’. Even later: ‘Maar ik heb wel moeite met mijn pluimveetak. Wij houden als neventak de moederdieren van de plofkip. Wat ik in alle media-aandacht vaak mis is dat er niet gezegd wordt dat er geen boer ooit gevraagd heeft om daarmee te beginnen. ‘Plofkip’ is in de productieketen standaard geworden omdat het niet efficiënter kan. Nu dat ineens anders moet dragen wij daarvan de directe economische gevolgen. Niet met een eerlijk gesprek over hoe het beter kan en moet. Daar heb ik moeite mee. Daarom zit ik samen met collega’s in studieclubs en werk ik graag mee aan kwaliteitsverbetering’.

Na een lunch en een nadere kennismaking met de leden van de werkgroep KIP op het parochiecentrum wacht een bezoek aan een gesloten varkenshouderij. De boerin leidt regelmatig bezoekers rond zodat gezien kan worden hoe het er hier aan toe gaat. Vooroordelen verdelen, ontmoeting verbindt. Het meest krachtig staaft ze dit in haar verhaal over Wakker Dier.
Eens stond een busje van deze actiegroep plots op haar erf. Het gezelschap kreeg koffie en werd vriendelijk rondgeleid. Verwachtingen over misstanden zoals gebroken poten en afgekloven staarten bleken (en blijken) op dit bedrijf niet te bestaan.

In plaats van misstanden: vleesvarken opgemaakt met lippen… snuitstift

Wat heeft zo’n werkbezoek met geloof en kerk van doen?
Voor die mensen

die de zichtbare en hoorbare signalen
van vertrouwen, verlangen en verbinden
kunnen koppelen aan die grote traditie van geloof, hoop en liefde…
die kunnen feilloos de link naar geloof en kerk leggen.

Voor die mensen

openbaart zich een nieuwe wereld.

Dat zij op hun beurt in staat mogen zijn
anderen bij te staan
om die nieuwe wereld te leren zien.

Jack Steeghs