De Winter. Zijn we er klaar voor? Zijn we voorbereid op het seizoen dat komen gaat? Wat kun je alleen af? Waarvoor heb je anderen nodig? Als ik digitale en dode bomenmedia mag geloven is er tegenwoordig een groot verlangen naar warmte in kille tijden, een verlangen naar iets van verbondenheid vanuit individualiteit. Alles is mogelijk en the sky is the limit, maar waar precies verblijven mensen zoals jij en ik dan?

De wereld van de betaalde en onbetaalde arbeid is meer dan ooit eerder flexibel geworden. De zekerheid van een vaste baan is weggevallen, perspectieven van mensen veranderen. Mogelijkheden te over, maar geen garantie voor een warm bad. Winter in je hart. Wat dan?
In de primaire land- en tuinbouw gaat de ene ondernemer miljoenenschulden aan – in de vaste overtuiging dat het vanuit de aanwezige ondernemende kwaliteiten goed komt. Een ander teert langzaam weg in een steeds kleiner wordende wereld, hopend en wachtend op betere tijden. Wat als deze niet komen?

Als ik deze woorden op het beeldscherm zie verschijnen realiseer ik me dat ik concrete mensen voor mijn geest heb. Mensen die er het beste van maken en het moeten doen met hun nature en nurture. Bovendien voltrekken zich door de wisselwerking mens – omgeving bijzonder ingewikkelde neurobiologische processen, met grote gevolgen voor ons aller dagelijkse functioneren.
Lastig aan parate hulp of ondersteuning van buitenaf blijft dat een eventuele hulpvraag eerst gesteld en gehoord moet worden.
Voor wie ‘hulpbehoevenden’ wil ondersteunen wacht niets anders dan het verlagen van de drempel, waardoor mensen zich geroepen voelen om jou te vragen naar een warm bad in barre tijden.

‘Samen voor ons eigen’
Tot slot een stukje satire. Koot en Bie hadden in de tachtiger jaren zo hun eigen opvatting over samenwerking, helpen en over een tuin winterklaar maken – om tegelijkertijd de eigen portemonnee niet te vergeten:

Jack Steeghs