Een blog-bruggetje slaan tussen vandaag en morgen. Een korte beschouwing over wat was, wat is en wat zal blijven.

Op de drempel van 2013 – 2014. Komende vrijdag start ik met een nieuw jaar bloggen. Wat blijft zijn de wekelijkse bijdragen rondom kerk-landbouw-platteland. De stad voeg ik toe. De maandelijkse bijdragen over Zorgboerderij Blommendal worden ingewisseld voor bijdragen over Melkgeitenhouderij van der Schans. Een heel ander bedrijf in een heel andere regio. Ik zie nu al uit naar wat ik daar aantref en wat dat allemaal bij me oproept.

Even stilstaan op de trap van het NS station met de brug van Zaltbommel voor ogen: nemen we komend jaar de trap omhoog of dalen we af?

Op dit station staat de trap omhoog voor op reis gaan, de wijde wereld in. De trap naar beneden staat (voor de meeste reizigers) voor thuiskomen. In overdrachtelijke zin staat de trap omhoog voor vooruitgang, economische groei, meer welvaart. Daarvoor is uitdaging nodig en die vinden de meeste mensen niet vlakbij huis – getuige dit forensenstation.
Als ik van de politiek het afgelopen jaar een ding goed begrepen heb is dat we er allemaal op achteruitgaan, we dalen af. Dat is niet thuis komen, maar thuis blijven. Soms ongewild, soms genoodzaakt. Afdalen staat zo voor een negatief perspectief, dat het economische leven minder wordt. En dat blijft niet zonder gevolgen. Minder banen, minder inkomen, tel uit je winst.
Maar als theoloog kies ik de trap naar beneden om een heel andere reden. Het mooie aan mijn vak is de durf en deskundigheid die komt kijken bij het afdalen naar het concrete leven. Want volgens ingewijden is precies daar (iets van) God te vinden. Door menselijke betrokkenheid in en op het leven van alledag. Dat is pas thuiskomen!

Voor 2014 wens ik alle lezers van deze blog het proeven van die betrokkenheid toe. Proost!

Jack Steeghs