Alsmaar wachten op verlichting van de nood waarin jij verkeert… Als die periode eindeloos duurt kan de moed je in de schoenen zakken. Dát gebeurt als God voor jou onzichtbaar is, verborgen. Hoe zit dat? En wat dan?

Psalm 13, 1 – 6
(1) Voor de leider van de muzikanten.
Een zangstuk op naam van David.
(2) Hoe lang nog, HEER?
Vergeet U mij voorgoed?
Hoe lang nog verbergt U uw gelaat voor mij?
(3) Hoe lang nog, dag na dag,
moet mijn hart tobben en klagen?
Hoe lang nog triomfeert mijn vijand over mij?
(4) Zie naar mij om,
HEER mijn God, antwoord mij.
Laat mijn ogen weer glanzen,
zodat ik niet in doodsslaap val,
(5) zodat mijn vijand niet kan zeggen:
‘Ik heb hem verslagen’;
zodat mijn belagers niet juichen:
‘Hij verliest zijn evenwicht.’
(6) Op uw liefde vertrouw ik,
laat mijn hart om mijn redding juichen.
Ik zal zingen voor de HEER,
want Hij heeft mij goed gedaan.

De ontdekking van het verborgen zijn
Pas als de persoon in kwestie zélf tot het inzicht komt dat er ‘iets’ gemist wordt gloort er nieuwe hoop. Daarom ligt naar mijn gevoel het begin van de ontdekking in het oprecht verlangend uitreiken (vers 4): ‘laat mijn ogen weer glanzen’

En wanneer verandert deze moedeloze situatie nu echt? Wanneer wordt er opnieuw leven gewekt in een eerder nog troosteloze sterveling? Wanneer ontdekt hij of zij opnieuw dat er glans op de ogen komt? Dáár gaat het hier volgens mij om!

Die ontdekking gebeurt vooral door medemensen die iets van de glans van de Eeuwige laten zien. En dat vervolgens ‘terug’ geven. Het vermogen tot die glans is er steeds, soms verborgen. De glans hoeft slechts opnieuw gewekt te worden. Oogcontact met de betrokken ander maakt alle verschil van ziel tot ziel.

Jack Steeghs