Morgen is het een eeuw geleden dat Toon Hermans geboren werd. Een kleine hommage aan deze grote en veelzijdige artiest.

Hij was de eerste die ik als kind op de buis zag waarbij alleen al het naar hem kijken op mijn lachspieren werkte. Toon was een meester in het van niets ‘iets’ maken. Een meester in het tekenen van de sfeer, in de ernst van het gewone leven leefbaar maken. Al was het maar voor de duur van één liedje. Met een voorliefde voor de Franse cultuur – zonder de Franse taal goed te beheersen. En altijd lichtvoetig, guitig, maatschappijkritisch en ogenschijnlijk eenvoudig. Nooit grof of beledigend. Wat dat betreft bleef hij in de roerige jaren zeventig zichzelf. En aan het eind van zijn leven komt de verdieping: de liefde.

Enkele onvergetelijke fragmenten:

Jack Steeghs