Wat begon met een droom is uiteindelijk niet alleen een driejarig project geworden maar zelfs een beweging.

Nee, ik maak het niet groter dan het is: mijn droom is een beweging geworden. Kleinschalig, laagdrempelig, oecumenisch, plattelands, collegiaal, een soort van gedeelde open ruimte die in een reguliere dienstbetrekking niet mogelijk is omdat je dan met allerlei bestaande realiteiten zit… Nieuw Kerkzijn Platteland is juist een soort van vrijplaats om te delen vanuit elkaars praktijk. Gewoon omdat het kan en nodig blijkt.

In een soort van spirituele woestijn heb ik hervonden waarom ik ooit iets met geloof wilde doen. Geloof is nooit geïsoleerd beschikbaar en wordt pas hanteerbaar in een geleefde praktijk waarin het verlangen heerst om gevonden te willen worden.
Instituties hebben altijd de neiging om de vrije geest in te kapselen. Zeker kerken. Ze kunnen niet anders om een gemeenschappelijke toekomst te waarborgen. Ik heb ruimte nodig, misschien wel meer dan een gemiddelde collega. Wat doe je dan? En hoe? In beweging komen, vragen stellen, ruimte voor jezelf nemen, eerlijk zijn en vooral: onophoudelijk blijven proberen.

Daarom zijn de afgelopen vijf jaar voor mij de meest waardevolle uit mijn leven geweest. Tot nu toe dan.
De projectfase van Nieuw Kerkzijn Platteland mag dan afgelopen zijn, vanuit de praktijk is als vanzelf een stukje herkenning bij menig collega ontstaan, herkenning van de vragen waar ik zelf tegenaan ben gelopen. Herkenning is altijd een kans op wederzijdse persoonlijke groei. Als die kans wordt aangegrepen dan is dat een feestje.

Een beweging gaat verder…
Op de eerste bijeenkomst na de projecttijd ontvang ik zeven collega’s op de Kapelberg in Bergharen. We bidden de Kruisweg en vertellen elkaar van praktijken die we elk afzonderlijk met voorbeelden wederzijds maken. Niet om onze pastorale praktijk glad te strijken, maar om elkaar te bemoedigen: elkaar met net even andere voorbeelden aanreiken waar kansen liggen.
De praktijkovertuigingen die dan in gesprek komen zijn belangrijk omdat geloven niet zomaar meer verstaan wordt als waardevol arrangement om voor te leven. Dat kerkfusies en -sluitingen nodig zijn wil niet zeggen dat het verhaal van God met mensen uit elkaar getrokken kan worden. Dat kán namelijk helemaal niet. Plaatselijke draagkracht kan niet zonder doorleefde mensen die niet bang zijn, mensen die weten hoe nieuwe hoop aanvoelt en meer kansen kan krijgen.

Meer weten?
Ben je een collega beroepskracht in een katholieke of protestantse kerk op het platteland en wil je meer weten? Stuur me een bericht!

Jack Steeghs