Pastorale beroepskrachten zijn goed in het stellen van grote vragen en het geven van grote antwoorden, maar het ultieme pastorale doel – het meewerken aan de realisatie van ‘het Koninkrijk van God’ op aarde – roept op tot het afdalen in het leven van alledag.

Geestelijk verzorger, pastor, predikant… Het blijft een apart vak. Een vak dat veel meer is dan buitenstaanders zich vaak realiseren – je begeven in een geloofsstroming, de gang naar een kerk… Het is ook een vak met een blik op de wereld die vaak gemist wordt – want niet oplossingsgericht en juist daardoor goed in het bij het leven verblijven tot het laatste toe, daar waar anderen allang afhaken.
Sommigen denken dat het ongepast of zelfs arrogant is als een pastor het héle leven op het oog heeft en zelfs pretendeert het laatste woord te willen hebben. Toch wordt pas dan echt recht gedaan aan dit bijzondere vak. Het laatste woord kan nooit in handen van techniek of natuurwetenschap liggen, maar dat wil weer niet zeggen dat zij er niet toe doen. Integendeel. Natuurwetenschappen brengen ons tot vermogens die erom vragen aangewend te worden. Maar in de toepassing, in het technische reiken naar eeuwigheid, daar stuiten we onherroepelijk op allerlei grenzen waar de geestelijke ervaring mee heeft.

Om die grote woorden van geloof, hoop en liefde te kunnen blijven spreken is er een directe verbinding met geleefd leven nodig. Met het leven van de pastor zelf, met het leven van de gemeenschap waarin gewerkt wordt, in de concrete omstandigheden.
Pas dan krijgen die grote woorden van vrede en gerechtigheid inhoud en betekenis. Pas dan wordt duidelijk dat die ene God niet dood kan zijn maar levend. Want serieus genomen door mensen die in die vertrouwde traditie zijn gaan staan en daarmee proberen met meer zin hun leven te leven.

Ik zeg het nog maar eens: zin kun je niet maken, daar word je toe gebracht. Minstens door medemensen en/of gebeurtenissen die op je pad komen. Gelovigen voegen daaraan toe dat dat alles Gods werk moet zijn. Omdat we geschapen zijn, omdat oorsprong en bestemming van alle leven uiteindelijk een mysterie blijft. En dat ‘ongrijpbare’ komen we het best op het spoor door zo dichtbij mogelijk in het concrete leven te verblijven. Pas in die ‘intieme verbondenheid’ krijgt God naam, gezicht, betekenis.

Jack Steeghs