Tijdens de Vogelpest-crisis is er vanuit samenwerkende kerken een protocol gemaakt voor pastoraat bij agrarische rampen. Wat hebben we in huis bij mensenrampen? Kan kerk en geloof iets toevoegen aan deskundigheid in tijden dat het coronavirus wereldwijd slachtoffers maakt en een wereldwijde toekomst tot een onzekere bestemt? En wat is dan de aard van deze deskundigheid?
Eerder deze maand maakte de Rijksoverheid een lijst van cruciale beroepen bekend die gewoonweg noodzakelijk zijn om de samenleving te kunnen laten draaien. Ik mis hierin de pastor of geestelijke verzorger.
Ik vermoed dat deze blinde vlek ontstaat vanuit het tegenwoordig vanzelfsprekende oplossingsgerichte denken. Logisch, kun je zeggen. Zeker, maar we weten toch al eeuwen dat de oplossing nooit het laatste woord heeft? Het laatste woord is aan het tekort en de mislukking, het onaffe en het gemis… En daarmee kunnen leven of sterven.
Is het niet juist een crisis zoals de coronacrisis die leert dat het leven niet geheel maakbaar is en vaak zélfs overgelaten moet worden?
Hoe te aanvaarden wat komt…
Hoe te aanvaarden wat mislukt…
In het overlaten van wat mis is gegaan hebben kerk en geloof een schat aan levenservaring opgebouwd. Niet alleen voor individuen, niet alleen voor groepen, zelfs over generaties heen.
‘Nood leert bidden’ zei ons mam altijd.
maar wat als je nooit nood hebt gekend,
nooit nood hebt gezien, hebt gevoeld,
nooit leerde wat ontvangen is.
Wat als succes je toetssteen is,
als garantie jouw leven is.
Wat als instructies en wetten
(economische) belangen zijn.
Bekering is niets anders dan
leven vanuit heilshistorie,
erkennen van wij boven ik,
weten dat dát alles omvat.
Meegaan in het alledaagse
is leven met wat is, kan zijn.
Zien wat zomaar kan, er moet zijn.
Horen dat waar is wat wordt gezegd:
God is liefde
(Foto: pixabay)
Jack Steeghs
vroedman 