Onderstaand de overweging die ik vorig weekend hield tijdens de eerste weekendvieringen sinds half maart. We leven in ongewone tijden, waarin we toegroeien naar de vakantieperiode: de rust van Jezus…

De rust van Jezus.

Hem navolgen op de manier die bij jou past brengt rust. Echte rust. Re-creatie, in een letterlijke zin. Zoals de rust in de overbekende én geliefde psalm 23:

‘De HEER is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets. Hij laat mij rusten in grazige weiden. En Hij voert mij naar vredig water’

Wát een mooie lezingen zo vlak voor de vakantie. Wat wil een mens nog meer?

Wát een lezingen nu we weer mogen, hier samen verenigd rondom zijn Woord en zijn Communie, in een jaar dat zo anders is verlopen dan wij allemaal dachten.

Een jaar dat vooral veel onrust heeft gebracht. Onrust over hoe het allemaal verder moet. En nog steeds. We hebben niet voor niets allerlei voorschriften waar we ons zo goed mogelijk mee proberen te verhouden…

Onrust, over hoe het verder moet met je werk, met je kinderen op school, met boodschappen doen, met vakantie, met het overbruggen van te maken onkosten daar waar geen vergoedingen tegenover staan, met het opvangen van je kleinkinderen, met het bezoeken van jouw dierbaren, met het afscheid nemen, met gewoon samenkomen van mens tot mens – omdat geen mens het lange tijd helemaal alleen uithoudt… Corona of geen corona…

Op deze plek verkondig ik regelmatig dat mensen niet slechts een factor binnen de economie zijn, de economie waarover zoveel gesproken wordt: zóveel dat het lijkt alsof dát het belangrijkste is. Maar de economie is niet het belangrijkste – dat is het gegeven dat wij mensen ménsen zijn.

Mensen zijn ieder voor zich en met elkaar samen:
uniek, persoonlijk, vol verlangen naar een beetje geluk en gezondheid, soms krachtig – dan weer kwetsbaar, op zoek naar onderwijs en redelijk werk dat aansluit bij talenten en mogelijkheden – en graag een bijpassende vergoeding, een appeltje voor de dorst als het op eigen kracht niet meer gaat, en de nodige zorg als het moet, zorg die aansluit bij jouw omstandigheden van leven, enig vermaak en vertier én bovenal: hoop om érgens voor te kunnen leven…

Dat is toch niet teveel gevraagd?

Als ik iets geleerd heb tijdens de coronacrisis, dan is het dat we in onze wereld van leven nogal wat Farizeeën en Schriftgeleerden in ons midden hebben.

Instanties en personen die anderen min en meer dwingend hun juk opleggen… Vanwege allerlei belangen die niet zomaar doorzichtig zijn. En dan zélf op geen enkele wijze dragen of meedragen.
Jezus houdt ons vandaag precies de tegenovergestelde houding voor: Jezus neemt zélf het juk op. Zélfs mijn en jouw juk. Jezus geeft zichzelf, Farizeeën en Schriftgeleerden geven zichzelf niet en laten anderen voor zich knechten.

Het evangelie vandaag leest als een gebed van Jezus. Een gebed dat veel onthult over de wil van de Vader, over Jezus’ relatie tot de Vader, over Jezus’ identiteit, over Jezus’ missie…
Jezus spreekt God aan als zijn Vader, niet onze Vader. Wanneer hij ons het ‘Onze Vader’ leert bidden dan is dat óns gebed, niet het zijne.

Jezus dánkt zijn Vader
omdat hij zich aan eenvoudigen, aan gewone mensen, laat kennen – hier ligt een directe verwijzing naar de Bergrede: ‘zalig zij die zachtmoedig zijn, want zij zullen het land beërven’…

De leiders van het volk zijn in dit Hemelse perspectief daarom vaak een sta in de weg – zij leggen op en dragen niet mee.

En dan staat er: Niemand kent de Zoon tenzij de Vader, en niemand kent de Vader tenzij de Zoon. Vader en Zoon horen bijeen. En zijn wederkerig. Jezus kennen zonder God is even onmogelijk als God kennen zonder Jezus. Daarom is God de ‘Immanuel’ – de God mét ons.
Hier wordt ook duidelijk dat geloven in Jezus exclusief is. Niet zomaar een goede manier om met het leven om leren gaan. Nee, het christelijk geloof is een exclusief aanbod aan alle mensen van goede wil.

Tot slot: ‘Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken.’ Dit citaat staat boven de preekstoel in het Hervormde kerkje in de Brabantse Peel, in Helenaveen. Het puzzelde mij toen ik net verkering had met mijn vrouw en daar regelmatig meevierde… Zo gaan teksten soms een heel leven met je mee. Omdat ze goed zijn, want voedzaam in elke levensfase.

Jezus stelt zich op als zachtmoedig en nederig, als geheel in lijn met zijn Vader. Het begrippenpaar ‘Zachtmoedig en nederig’ duidt in de Bijbel op iemand die zichzelf liefdevol ten gunste van de ander inhoudt en terughoudt, als de situatie daarom vraagt.

De wijze waarop Jezus als zoon van de Vader de wet vervult verandert de wet niet, maar getuigt van veel meer liefde voor Gods geboden dan de meer formalistische wetsnaleving die de joodse leiders opleggen.

Oftewel: liefde maakt het te dragen juk licht.

Of zoals de Braziliaanse bisschop Dom Helder Camara ooit zei:

Zijn de mensen je tot last.
Draag ze niet op je schouders,
neem ze op in je hart.

Dat is de rust van Jezus.

(Bronnen: Zacharias 9 en Mattheüs 11)

(Foto: visual hunt, Anna Patricia Almeida)

Jack Steeghs