Onverwachts maar vredig is mijn moeder afgelopen zaterdag ingeslapen. En dan wordt voor mij ineens alles anders. In de vroege ochtend na haar overlijden schreef ik onderstaande gedachtenis: het in memoriam gisteren uitgesproken in Neerkant.

Als ik aan mam denk en één woord mag noemen dan is dat: zorg. Mam was een geweldige gastvrouw en altijd zorgzaam. Als de ander maar niets tekort komt. Tevens lette ze er altijd op om er zelf goed verzorgd uit te zien. Mam had oog voor een prettige sfeer, waardoor elke ontmoeting beter uit de verf komt. Ook als moeder was ze zo zorgzaam. Hoe precies zij vroeger het bed voor me opmaakte… Om trots op te zijn. Als enig kind bewaar ik de mooiste herinneringen aan de jaren dat mam, samen met pap, het gemengde boerenbedrijf verder ontwikkelde. Van de koeien werd begin jaren zeventig afscheid genomen, de varkensstapel groeide. Stallen werden bijgebouwd en gaandeweg gemoderniseerd. En kwam er in die drukke tijd familie langs, dan werd er altijd tijd vrij gemaakt. Mam was een topper als spil in het geheel. Nooit verlegen om net iets meer voor elkaar te krijgen, dan de vertegenwoordiger van een bedrijf aanvankelijk wilde bieden. Zij kon in onderhandelingen op een natuurlijke wijze zomaar de gespreksleiding overnemen. In die jaren zou ze ook zo in een winkel hebben kunnen stappen, om vervolgens de omzet met sprongen omhoog te stuwen. Ze had een zekere flair. Zakenrelaties werden bijna altijd als familie. Ik had het gevoel dat ze daar soms verlegen van werd, niet zo goed aanvoelde waar een grens lag. Want je hoeft toch niet iedereen te ontvangen alsof het je beste vrienden zijn? Maar mam zag ik als het ware denken: ‘wat moet ik, als mijn hart tegen me zegt dat er geen grenzen zijn, dat je een ieder verder moet helpen en een warm welkom vanzelf spreekt?’

Hoe gastvrij, zorgzaam en betrokken op mensen, mam was geen verenigingsmens. Ze had veel weg van haar moeder. Het liefst zag ze anderen naar haar toe komen om daar vervolgens alles voor te doen. Toch ging ze af en toe graag uit. Bijvoorbeeld tweemaal per jaar naar een degelijke modezaak. Nieuwe kleding. Dat was altijd een echt uitje, samen met pap. Dat dat op het laatst niet meer kon was haar aan te zien. Het St. Jozef deed er alles aan om haar mee te krijgen naar activiteiten buitenshuis. Mam was niet gemakkelijk over te halen. Maar als ze dan eenmaal de drempel over was, sprak ze achteraf over een geweldige ervaring. Ze was geen reiziger. Ook vakanties hoefden voor haar niet zo, wel bedrijfsgerelateerde uitjes. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de jaarlijkse boerengezinsdag en diverse landbouwbeurzen. En weer kwam dan vaak die flair van haar voorbij. Als de standhouder vroeg hoeveel kinderen ze had waren dat er altijd minstens vijf. Met tassen vol folders, stickers en buttons kwam ze van de Landbouw Rai of Liempde terug. Want ze kon toch niet met lege handen bij haar enige zoon thuiskomen?   

Geloof speelde een grote rol in haar leven, zonder daar over te willen of kunnen praten. Mam leefde haar leven volgens de richtlijnen die ze van vroeger thuis meekreeg. Vanuit het gezin van Lier. Op het laatst was geloven op haar kamer in het St. Jozef zichtbaar aan de tv-gids die opengeslagen lag bij de toelichting op de zondagse mis. Aan de rozenkrans op tafel en het Mariabeeldje bij de tv. Ik weet dat ze trots op ons was: op haar zoon, schoondochter en vijf kleinkinderen. Ik hoorde het vooral van familieleden en andere bekenden. De laatste jaren sprak ze me af en toe aan met ‘u’. Ik zei meteen: ‘mam, kom nou…’. Zij weer: ‘Maar jij bent toch de pastoor?’ Ik: ‘Ik ben jouw zoon mam en gewoon pastoraal werker’. 

Ze genoot van de kleinkinderen. Toen ze nog samen met pap op het Hazenpad in Neerkant woonde leefde ze helemaal toe naar onze komst. Op welk tijdstip we ook kwamen, altijd stond het warme eten klaar zodat geen seconde ‘verspild’ hoefde te worden. Weer dat organisatietalent van die top gastvrouw. Ze genoot op zulke momenten zichtbaar en de vruchten daarvan deelde ze later met me aan de telefoon. Mam, ook al wisten we dat je gezondheid langzaam achteruit ging, het is zo onverwachts en onwerkelijk te worden gebeld door St. Jozef met de boodschap dat je bent heengegaan, nauwelijks een dag nadat je mij belde met de wens – om dat mooie kerststukje van de twee nichtjes op het graf van pap te zetten. En ja mam, uiteraard hebben we jouw wens vervuld, op de dag van je overlijden. Na de herders en de drie koningen heb je nu het eeuwige licht gevonden. Rust maar zacht.

(Bij de foto: mam voor het ziekenhuis in Deurne)

Jack Steeghs