Het schilderij van ons pap op de rouwkaart is zijn werk uit 2006 dat hij in 2011 opnieuw op de schildersezel onder handen neemt. Hij was er niet tevreden over. Hij zou het nooit meer voltooien. Het herseninfarct van ons mam komt tussenbeide. Een onvoltooid – voltooid heden.
Voor wie het gemist heeft (of na wil lezen): bijgevoegd de woorden die ik uitsprak tijdens de uitvaart van mijn vader.
De afgelopen weken schreef ik diverse teksten over het naderende levenseinde van mijn vader. Gisteren namen we in Neerkant afscheid van hem. Van onderstaand gedicht werd de laatste strofe gebruikt voor de rouwkaart en het bidprentje. Hierbij het hele werk.
Ik denk nog vaak aan hem. Ik noem hem voor het gemak Piet. Een eigenzinnige en bokkige oudere buur van weleer die nog regelmatig langszij komt, waarbij ik me afvraag: is dit leven na de dood?
Wat ik vaak vind zonder ernaar op zoek te zijn: sporen van God met mensen. Als ik meer systematisch aan de slag kan zijn leid ik die sporen graag via de banen van de gesprekskring Grond van Leven.
In mijn serie psalmen valt psalm 6 in de donkerste fase voor Pasen, op Goede vrijdag. Hoe treffend kun je het hebben? Psalm 6 kan troost bieden voor wie het leven helemaal niet meer ziet zitten, door alle tegenslagen die aan den lijve gevoeld worden. Hoelang nog? En dan ineens…
