Wat ik vaak vind zonder ernaar op zoek te zijn: sporen van God met mensen. Als ik meer systematisch aan de slag kan zijn leid ik die sporen graag via de banen van de gesprekskring Grond van Leven.

Het onderstaande gesprek begint na een eerste kennismaking in een geloofsgemeenschap. Vanuit die kennismaking schatte ik in dat mijn aanbod in goede aarde zal vallen:

– Ik zoek in deze geloofsgemeenschap/in dit dorp geïnteresseerden voor de gesprekskring Grond van Leven. Wil je met me meedenken?
– Ja, dat wil ik wel, maar ik kan niet zo goed als jij overbrengen wat de bedoeling is.
– Het is het bij elkaar op verhaal komen in het leven van alledag. Wij zijn allemaal druk met allerlei rollen, waarvan we geacht worden het allemaal te kunnen. Geen opleiding leert dat. Levenskunst. Waar kun je dat leren?
– Ja, sommige mensen hebben het tegenwoordig zwaar. Als je niet met een computer kunt omgaan. Als je geen goede kring om je heen hebt. Of dat nu familie, buren of vrienden zijn…
– Juist daarom. En omdat tijd voor ons allemaal schaars is en niet iedereen permanent met een persoonlijke therapeut wil optrekken. En omdat in dorpen, en helemaal in de niet bebouwde kom bij boeren, vaak een overlevingsstrategie is aangeleerd die het waard is om gedeeld te worden.
– O, dus deze gesprekskring gaat ook over boeren?
– Zeker, daar waar dat kan. Omdat boeren, ondanks dat de nadruk tegenwoordig zo sterk op het economische is komen te liggen, iets weerbarstigs in zich hebben. Een mentaliteit en veerkracht voor het leven.
– En kerk. Waarom kerk?
– Omdat kerken hoeders van het grote verhaal van God met mensen zijn. De kerk heeft niet de waarheid in pacht maar heeft wel het verhaal van God met mensen de eeuwen door gedragen. Om dat spoor verder te brengen is het nodig dat het grote verhaal (de Bijbel) blijft klinken. En dan is het nodig dat de kleine verhalen van mensen verteld blijven worden en blijvend in verbinding worden gebracht met dat grote verhaal.

Is het de hoop die ik proef? Is het het perspectief dat ik zie? Ik weet niet wat het is maar ik noem het God. Overgeleverd. Zonder dat er vroeger thuis over gesproken werd. Hoe ik dat zo zeker weet? Omdat ik het teveel tegenkom in alles wat me beweegt. Het is een soort richting aanwijzende kracht.

Geloof leert mij dat niet alles rationeel te verklaren hoeft te zijn om toch waar te zijn. Mensen die niets met kerk of geloven hebben kunnen vaak weinig met zo’n blikveld. Ik weet het. Maar ik kan niet anders. En ik ben niet de enige die maatschappijkritisch in het leven staat en tegelijkertijd hoopvol is. Het leven is te mooi om er niet van te genieten en de minder mooie kanten gewoon te omarmen. In de gesprekskring Grond van Leven komt het allemaal langs.

(foto: visual hunt, geralt)

Jack Steeghs