Na carnaval: van een kleurrijke en soms bijna onverzadigbare uitbundigheid te midden van velen, naar een persoonlijke inkeer tot bezinning. Vanuit de drukte naar de bodem van je bestaan, om te kunnen onderzoeken dat wat jou allemaal bezig houdt. Om deze grote stap bewust te kunnen zetten halen velen een Askruisje. Met Aswoensdag is de vastentijd begonnen. De belangrijke voorbereidingstijd op het Paasfeest.

De ommekeer die we na carnaval in een gelovig perspectief maken is bepaald geen geleidelijke overgang. In het boekje ‘even alleen’ van Henri Nouwen, staat de volgende uitspraak van Simone Weil – een Frans-Joodse filosofe en politiek activiste in de eerste helft van de 20e eeuw: ‘Geduldig verwachten vormt de basis van spiritueel leven’. Nouwen verklaart dat geduldige verwachten als volgt: ‘Geduld komt van dulden, dat ook lijden inhoudt.’ We staan aan het begin van de grote voorbereidingstocht op Pasen, de veertigdagentijd of vastentijd. Een bijzondere tijd van gebed en inkeer, een tijd van afzien van jezelf in het centrum van aandacht. Soberheid, vereenvoudiging, onthouding, delen van wat je hebt, ontvangen wat je tekort komt… Wij worden uitgenodigd om Jezus te volgen op zijn weg. Om beter toegerust de weg van God tegemoet te gaan. Persoonlijk en gezamenlijk. Om het eigen persoonlijke verhaal naast dat van dat grote verhaal van God en zijn Verbond met mensen te kunnen leggen. Niet voor niets is dit een rijke tijd in liturgische vieringen, met prachtige lezingen en veel symboliek. En dat begint vandaag. Met het beeld van verbande palmpasentakjes in het vuur, met het beeld van de as gesmeerd op het voorhoofd van een ieder die deze weg in onze tijd aan durft te gaan.

In de woorden van Willem Barnard: ‘Een mens te zijn op aarde in deze wereldtijd, is leven van genade buiten de eeuwigheid. Is leven van de woorden die opgeschreven staan en net als Jezus worden die ’t ons heeft voorgedaan.’

In mijn eigen woorden zou ik zeggen: Blijf gerust de mens die je bent en vraag je af: Wat kan ik doen om niet teveel te somberen, maar ook niet als een soort heilige ‘die het allemaal zo goed weet’ te worden herinnerd? Wat kan ik doen aan de overdaad in onze wereld? Wat kan ik doen aan de enorme verspilling… aan voedsel en producten van een bedenkelijke kwaliteit? Wat kan ik doen aan de kansenongelijkheid in ons land? Wat kan ik doen aan de onvrede – in de mensen, die ik regelmatig tegenkom? Wat kan ik doen om een goede voorouder van toekomstige generaties te worden?

Met dit soort vragen zit je middenin de veertigdagentijd, zit je middenin het leven en neem je het aan jou overgedragen geloof eerlijk ter harte. En ik weet zeker dat je met deze vragen ook hen die nooit in dit kerkgebouw komen kan bereiken. Omdat je met bewust leven bouwt aan een gedeelde bodem, waarmee ieder mens beter uit de voeten komt. Doe het in Godsnaam, liefst vandaag nog.

(Bron: Mattheus 6)

(Bij de foto: Strijd tussen carnaval en vasten – Pieter Bruegel 1559 – detail Vrouwe Vasten en haar gevolg. Visual hunt, f_snarfel)

Jack Steeghs