Bijna 4 jaar geleden overleed ons pap, 5 maanden geleden ons mam. De generatie die mij is voorgegaan is uit de tijd gevallen. ‘Nu mag ik het van hen geleerde waar gaan maken’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (34).

Op het moment dat ik de eerste gesprekken voer in het toeleidingstraject van het bisdom Breda krijg ik van begeleiders de feedback: ‘Als ik jou zo hoor heb je een leven geleid dat overeenkomt met een kloostertraditie’ (Op dat moment, 2001, zit ik middenin de theologieopleiding en verken mogelijke werkplekken. Voor een functie in het katholieke parochiepastoraat verkende ik een bisdom met destijds voor pastoraal werkenden de meeste mogelijkheden). Een boer als kloosterling? Zo had ik het zelf nog nooit bekeken. Maar wie de overeenkomsten naast elkaar zet gaan de ogen open:

• Beiden gericht op een bepaalde levenswijze voor de lange termijn met als het even kan een bedrijfsopvolger vanuit de bloedband
• Beiden naar binnen gericht wat het behoeden van een beproefde levenswijze betreft maar naar buiten voor het toekomstperspectief
• Beiden omgeven met een zekere ongrijpbaarheid voor wie er niet zelf instaat maar vol ondernemende mogelijkheden voor wie het durft te zien en er in gaat staan
• Beiden hoeders van een beproefde mentaliteit en van groot belang in maatschappelijk roerige tijden waarin vele vertrouwde verworvenheden ter discussie staan
• Beiden onderhevig aan de heersende tijdgeest en beiden vervult van een niet te onderschatten lange adem

Het is misschien wel hierom dat ik optimistisch ben. Ik weet hoe het voelt in het ouderlijke ‘boerenklooster’ waarin ik ruim dertig jaar leefde en werkte. Om dankbaar voor te zijn. En er zijn collega’s die met een vergelijkbare mentaliteit daadwerkelijk een klooster willen stichten. Voor wie meer wil weten volgt bijvoorbeeld Jan Huijgen in Bunschoten-Spakenburg

(Bij de luchtfoto: het ouderlijke ‘klooster’ in 1973)

Jack Steeghs