Medio 2021 schreef ik het laatst over ‘Hoe is het met… Nieuw Kerkzijn Platteland’. Dit kleinschalige maar landelijke studietraject voor (kerkelijk) werkers op het platteland is vanaf 2019 doorgegaan als informele intervisiegroep. Onlangs kwamen we weer samen, om van elkaars praktijk te horen.

Locatie van handelen dit keer: zorgboerderij Blommendal in Stoutenburg, een plek waar ik warme herinneringen aan bewaar. Uit verschillende delen van het land komen we vandaag met zijn achten samen, we delen verschillende geloofstradities. In gesprek merken we dat de streek en plaats waar een ieder werkt en leeft misschien wel een groter verschil maakt dan de gepraktiseerde denominatie. De manier van werken en de mentaliteit is in de plattelandsomgeving op de Veluwe heel wat anders dan in Brabant, Gelderland of Twente. En dan komt daar nog de geschiedenis van de omgeving bij: een meegemaakte watersnood, de sluiting van de mijn of het heengaan van de textielindustrie zijn in het kerkenwerk geen neutrale sociaalgeografische gegevens. Ook al zijn gebeurtenissen soms een of enkele generaties geleden, de mentaliteit van een streek vormt zich traag en laat zich niet zomaar kneden. Daarom delen we persoonlijke verhalen over ieders actualiteit te midden van de ‘reuring’ op het dorpse erf van Blommendal: een trekker die start, een jongeman met een kruiwagen vol stro, boer Kees in zijn golfkarretje, pony’s die over het erf worden geleid, een paal die ergens in de buurt in de grond wordt geslagen… Een ieder is er echt een middag uit en voelt zich vrij te vertellen wat speelt. We delen elkaars praktijk over boerderijvieringen en wandelactiviteiten, zoals een echte boerenpelgrimage. We horen dat aandacht voor platteland, landbouw en boeren vaak gewoon in het alledaagse werk zit verpakt. Bijvoorbeeld in uitvaartgesprekken of tijdens de sacramentenvoorbereiding. Het geleefde leven krijgt pas dimensies van geloven als je langer met elkaar kunt optrekken, als er vertrouwen is opgebouwd en kwetsbaarheid wordt gedeeld. Dan komt er ook ruimte voor zware onderwerpen: wat kunnen we doen aan zelfmoordpreventie? Een collega merkt op: ‘Voorkomen kan ik het niet, ik kan wel iets doen aan de eenzaamheid die ik zie, maar als suïcide gebeurt, dan gebeurt het’. Als groep min en meer gelijkgestemden wéten we dat ons werk niet zo maakbaar is, soms lijdt een collega er persoonlijk onder of raakt zelfs helemaal uit beeld… maar als informeel netwerk geloven we in ons werk en leven en willen we verblijven bij de geloofsvragen die spelen. Dáár zit onze kracht!

Ben je een collega die in een pastorale plattelandspraktijk werkt: doe met ons mee!

Ben je een beroepskracht in een katholieke of protestantse kerk op het platteland, zoek je naar deskundigheid vanuit de praktijk in een klein en informeel netwerk van professionals? Stuur me een bericht!

Jack Steeghs