Ruim 4 jaar geleden overleed ons pap, bijna 8 maanden geleden ons mam. De generatie die mij is voorgegaan is uit de tijd gevallen. ‘Nu mag ik het van hen geleerde waar gaan maken’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (37).

Hoe het zo kwam weet ik niet meer. Midden jaren zeventig maakten we met enkele jongens spelenderwijs hele speurtochten door het maisveld op ons huisperceel. Door de ogen van een kind had een meerdere hectares groot stuk land vol met van die metershoge planten wel wat weg van een jungle. Zoals in avonturenfilms. Spannend werd het vooral in mijn beleving. Routes uittekenen met een stok in de aarde, een schat verbergen, uiteraard misleidende sporen achterlaten. En daarna mocht de ander dan de schat zoeken. Plezier dat niets kostte, alhoewel… Pap was er niet zo blij mee maar liet het grotendeels gaan, totdat hij zag dat er ook planten werden vernield. Mam bemoeide zich er niet mee, die had de nazorg: drinken en ander lekkers na afloop. Maar ook erop toezien dat we niet zomaar de woonkamer in stoven. Wie wel eens door de rijen in bijna oogstrijpe maisvelden heeft gelopen weet wat ik bedoel: het stuifmeel uit de pluim bovenaan de stengels gaat in je kleren zitten, ook de zaadpluimen die uit het puntje van de kolven steken laten hun sporen na. Toen ik veel later maisdoolhoven zag ontstaan, als geregisseerde uitjes voor gezinnen met kinderen, dacht ik nog vaak aan deze oervariant die niet werd aangelegd maar gewoon gebeurde. 

(Foto: visual hunt, sozi)

Jack Steeghs