Met het heerlijk avondje en het weekend van de 2^e advent in het vooruitzicht kan ik een mooie brug leggen naar psalm 143. Geloven leren kennen gaat het beste door het te doen… maar dan ook écht! Over geloofsvertrouwen gesproken.

Psalm 143, 3 – 5. De vijand heeft mij vervolgd, mijn leven vertrapt in het stof, ik moet wonen in duisternis als de doden van eeuwen her, ik ben ten einde raad, geschokt tot diep in mijn hart. Ik denk terug aan vroeger dagen, mijmer over uw daden en beschouw het werk van uw handen, ik strek mijn handen naar U uit, dorstig als droge aarde. 

Grote verschillen tussen geleefde (sub)culturen en karakters van mensen zorgen in elke samenleving voor spanningen. Dat kan niet anders. Soms kan de druk tussen mensen zo hoog oplopen ‘dat de vertrapte zich in duistere oorden waant’ zoals de psalmist het beschrijft. Voor veel mensen is het ondraaglijk om te verblijven daar waar handelingen plaatsvinden die het daglicht der waarheid niet kunnen zien. Wie het overkomt denkt graag terug aan betere tijden, aan de tijd dat je leven gelukkig verliep… Wie gelooft probeert in de advent ‘hoopvol’ toe te werken naar het licht van Kerstmis, naar de geboorte van een mensenkind, Gods beloofde zoon. Geen mens kan leven zonder een hoopvol vooruitzicht, zoals Sinterklaasavond dat voor veel jonge mensen kan zijn en advent voor gelovigen.

Vanwege het perspectief op toekomst werden psalmen eeuwenlang vooral hardop gebeden. Wie hardop leest grift als het ware het geloofsvertrouwen in zijn of haar hart. Wie bidt kan dat daarom het beste met alle aandacht doen, hardop, met woorden die je nu gegeven worden. En wie daar een kaarsje bij aansteekt maakt het alvast een klein beetje Kerstmis…

Jack Steeghs