Eind 2012 heb ik samen met direct betrokkenen de projectfase Kerk In Platteland (KIP) afgerond. De twee pilots, in Eibergen en Lemelerveld, gaan zelfstandig verder (zie de artikelen in de categorie ‘Kerk In Platteland’). Na de blogbijdrage in juni 2013 zoom ik nu opnieuw in op de methode.

KIP is pionieren in de geloofsgemeenschap. Leidende vraag voor elke betrokkene: met een gelovige bril op kijken naar de omgeving waar jij samen met anderen op elkaar betrokken bent. Hoe doe je dat? Welke fundamentele vragen komen meteen bovendrijven? Drie punten.

Eigenaarsvraag
Wie leidt? Voor christenen is dat God – en in zijn kielzog Jezus Christus. Wie laat zich leiden? Jij en ik.
Geloven gebeurt daar waar mensen verblijven en betrokkenheid tonen op elkaars wel en wee en wat daaraan allemaal ten grondslag ligt. Dat is basis. Daarna pas komt de verhouding met belangrijke rollen uit de organisatie zoals bestuur, pastoor, kerkenraad, predikant, pastorale team… Omdat vooral (geestelijke) leiding zo complex ligt kom ik op dit punt terug in een volgende bijdrage.

Heilige ruimte
Projectruimte, speelruimte spreekt niet vanzelf. Het is belangrijk om als groep vanuit zelfbewustzijn dat dat basis is toe te werken naar een ruimte die als ‘heilig’ bestempeld kan worden. Dat kan van alles zijn: kerkgebouw, zeker. Maar waarom niet op straat, in een stal, in het weiland, op het dak…
In het plattelandsproject KIP ligt het voor de hand om de heilige ruimte in een stal of op een agrarisch bedrijf te zoeken. Zo is het in beide pilotplekken gegaan. Wat ik daar extra bijzonder aan vind? Het rondtrekken van bedrijf naar bedrijf sluit mooi aan bij de Joodse wortels van het christendom:

Door de wereld gaat een woord
en het drijft de mensen voort:
‘Breek uw tent op, ga op reis
naar het land dat Ik u wijs’

(‘Door de wereld gaat een woord’, J. Wit, W. ter Burg)

God ter sprake brengen
Pioniersplekken onder een noemer rangschikken is niet zo eenvoudig. Toch is dat nodig om een project te kunnen volgen – noodzakelijk om ervan te leren, noodzakelijk voor eventuele financiering. Ik heb er mezelf op betrapt dat ik KIP ooit rangschikte onder het kopje ‘welzijn’. Beter zou zijn: ‘pastorale speeltuin’ of ‘Goddelijke speeltuin’. Wie heeft betere suggesties?
Want het gaat wel om het verhaal van God met mensen. Met elkaar kunnen we voorwaarden voor goed samenleven scheppen. Het echte werk is niet aan ons. Dat is een gave van God.

Wordt vervolgd.

Jack Steeghs