Feestdag van apostel Thomas, ongelovige Thomas. Eerst met eigen ogen zien (Jezus identificeren als de gekruisigde) en dan geloven? Geloven we écht wat we belijden?

Johannes 20, 19 – 29
(…)
(25) De andere leerlingen vertelden hem: ‘We hebben de Heer gezien.’ Maar hij zei: ‘Ik wil zijn handen zien, met de gaten van de spijkers erin; ik wil ze met mijn vingers voelen. Ik wil met mijn hand de opening in zijn zijde voelen. Anders geloof ik niet.’
(26) Acht dagen later waren de leerlingen weer bijeen, en nu was Tomas erbij. Hoewel de deur op slot was, kwam Jezus. Ineens stond Hij in hun midden en zei: ‘Vrede!’
(27) Vervolgens richtte Hij zich tot Tomas: ‘Kijk maar, hier zijn mijn handen; kom nu maar met je vinger. En kom met je hand om de opening in mijn zijde te voelen. Wees niet langer ongelovig, maar gelovig.’
(28) Hierop zei Tomas: ‘Mijn Heer! Mijn God!’
(29) Jezus zei: ‘Omdat je Me gezien hebt geloof je? Gelukkig zij die zonder gezien te hebben toch tot geloof komen.’

Dit verschijningsverhaal handelt niet over constateren maar over gelovig leren zien. Dat is niets anders dan volop leven! Dit betekent vertrouwen op elkaar als verzamelde gemeenschap van gelovige individuen. En op God.

Maar waarom zijn veel geloofsgemeenschappen dan zo lauw? Waarom zijn de meeste beroepskrachten zo moe? Waarom is er zoveel gedoe? Waarom reikt de geestkracht van veel kerken niet verder dan vooral heel veel eerbied: voor gewoontes en tradities (‘het is nu eenmaal zo’), voor elkaar, voor een samenleving – die het ook niet meer weet en als het ware zit te springen om die geestkracht (!), voor God, Jezus…
En met teruglopende inkomsten en een minder vanzelfsprekende betrokkenheid helpt de tijdgeest nog mee ook! Waarom worden er geen echte keuzes gemaakt?

Is het niet juist ongelovige Thomas die dit soort spiegelende vragen blijvend stelt?

Jack Steeghs