In psalm 57 valt mijn oog dit keer op het refrein. Vanwege de verhevenheid. Troost in tijden van herdenken.

Psalm 57, 6.12
Verhef u boven de hemelen, God,
laat uw glorie heel de aarde vervullen.

Meestal voel ik me het meest thuis bij een nabije God, die met me meetrekt. Maar soms is het meer troostrijk als God boven al het aardse verheven is. Als Hij alle particuliere gezwoeg en getob laat voor wat het is. Omdat de zaak van God en mensen kennelijk even stokt.

Deze verheven Godsrealiteit doet mij beseffen dat het verhaal doorgaat. Toekomst is niet van mij alleen afhankelijk, of van de gemeenschap waarmee ik nu verbonden ben. Dat kan een grote troost zijn.

Vanwege dodenherdenking morgen, 4 mei:
En hiervoor ben ik zo dankbaar: dat ik in het minst niet verbitterd ben of vol haat ben, maar dat er zulk een grote gelatenheid, die geen berusting is, in me is en ook een soort van begrijpen van deze tijd, hoe vreemd dat ook moge klinken. Ik ga ergens m’n eigen innerlijke weg, die steeds eenvoudiger en ongecompliceerder wordt, maar die toch geplaveid is met zachtmoedigheid en vertrouwen – 22 juli 1942

(in augustus 1942 zou Etty verplicht verhuizen naar deportatiekamp Westerbork, nog even met een uitzonderingsstatus als medewerkster van de Joodsche Raad, maar al vrij snel als gewone bewoonster van het voorportaal van vernietigingskamp Auschwitz)

Etty Hillesum (Middelburg 15 januari 1914 – Auschwitz Polen, circa 30 november 1943)

Jack Steeghs