Met troostrijke woorden van geborgenheid zoals vooral een kind dat van nature toont bij haar of zijn moeder, zo dicht psalm 91 de mens gelovige woorden toe om naar God te verlangen. Omdat de mens het alleen nooit redden zal… Psalm 91 en Advent, op weg naar Kerstmis.

Psalm 91, 1 – 4 . 11

Wie in de beschutting van de Allerhoogste woont

en overnacht in de schaduw van de Ontzagwekkende,

zegt tegen de HEER: ‘Mijn toevlucht, mijn vesting,

mijn God, op u vertrouw ik.’

Hij bevrijdt je uit het net van de vogelvanger

en redt je van de dodelijke pest,
hij zal je beschermen met zijn vleugels,

onder zijn wieken vind je een toevlucht,

zijn trouw is een veilig schild.

(…)

Hij vertrouwt je toe aan zijn engelen,

die over je waken waar je ook gaat.

Liefde

is het licht

waarmee Gij ons vandaag raakt,

liefde

een Woord met vleugels

van alzo hoge,

een Mens met erbarmen

ons zo nabij.

Liefde

als een goede tijding,

als een beter vaderland,

als onderdak voor mensen,

nergens

beter te lezen,

meer verstaanbaar gemaakt

dan in de geboren herderkoning.

Dat hij

voor ons en met ons

zal leven

in de gloria!

(Uit: ‘De mens in het Kind. Gedachten en gedichten rond Kerst’ – Sytze de Vries, Meinema)

(Foto: Diana Nieuwold)

Jack Steeghs